Սթիվեն Քինգ․ Փայլատակում [հատված վեպից]

—  Մա՛մ, ինչո՞ւ հայրիկը կորցրեց աշխատանքը։

Նա և Ջեքը շատ անգամ էին քննարկել Դենիի այսօրինակ հարցի տակից դուրս գալու եղանակները. եղանակներ, որոնց ընդգրկույթը տատանվում էր խուսափողական պատասխաններից մինչև պարզ, ոչնչով չսքողված ճշմար­տությունը ասելը։ Բայց Դենին չէր հարցրել. մինչև այս պահը, երբ Վենդին սրտնեղած էր և ամենաքիչն էր պատրաստ այդպիսի հարցի պատասխա­նելու համար։ Այնուամենայնիվ, Դենին նայում էր մորը և հավանաբար կար­դում էր նրա դեմքին արտահայտված շփոթմունքն ու իր հետևություններն էր անում։ Վենդին մտածեց, որ մեծահասակների գործողություններն ու դրանց դրդապատճառները երեխաներին թվում են նույնքան ծանրակշիռ ու չարագու­շակ, որքան մութ անտառի խավարի մեջ թաքնված վտանգավոր կենդանինե­րը։ Երեխաներին խամաճիկների նման քաշքշում են այս ու այն կողմ, իսկ թե ինչ պատճառով, նրանք շատ աղոտ են պատկերացնում։ Այդ մտքից Վենդիի դեմքին մատնիչ արցունքներ հայտնվեցին, և նա կռացավ՝ փորձելով դրանք հետ մղել, վերցրեց ջարդված ճախրասկավառակը և սկսեց շուռումուռ տալ ձեռքերում։

—  Հիշո՞ւմ ես, Դե՛նի, հայրիկդ բանավեճի թիմ ուներ։

—  Իհարկե,— ասաց նա,— բանավեճեր «հավեսի» համար, ճի՞շտ է։

—   Ճիշտ է:— Նա կրկին ու կրկին շուռումուռ էր տալիս ճախրասկավա­ռակը՝ նայելով ապրանքանիշին (ՍՊԻԴՈԳԼԱՅԴ) և թևերի աստղիկներին, ու հանկարծ զգաց, որ որդուն ողջ ճշմարտությունն է ասում:— Այնտեղ Ջորջ Հաթֆիլդ անունով մի տղա կար, որին հայրիկը հեռացրեց թիմից։ Դա նշանա­կում է, որ նա այնքան լավ չէր բանավիճում, որքան մյուսները։ Ջորջը ասում էր, որ հայրիկդ իրեն հեռացրել է թիմից, որովհետև չէր սիրում, այլ ոչ թե որով­հետև ինքը վատ բանավիճող էր։ Հետո Ջորջը կեղտոտ բան արեց։ Կարծում եմ՝ գիտես։

—  Այդ նա՞ էր ծակել մեր «բզեզի» անվադողերը։

—   Այո՛։ Դասերից հետո հայրիկդ բռնացրել էր նրան հանցանքը գործե­լիս։ Վենդին նորից սկսեց տատանվել, բայց այլևս փախչելու տեղ չկար։ Նա պետք է կա՛մ ճշմարտությունը ասեր, կա՛մ ստեր։

—  Քո հայրիկը… նա երբեմն անում է բաներ, որոնց համար հետո ափսո­սում է։ Պատահում է, որ նա չի մտածում այնպես, ինչպես պետք է։ Դա հաճախ չի պատահում, բայց երբեմն պատահում է։

—   Նա էդ Հարթֆիլդին այնպես ցավացրեց, ինչպես ինձ այն ժամանա՞կ, երբ ես շաղ էի տվել նրա բոլոր թղթերը։

Երբեմն

(Դենին՝ արմունկը գիպսի մեջ)

նա անում է բաներ, որոնց համար հետո ափսոսում է։

Վենդին ուժգին սեղմեց կոպերը՝ փորձելով ամբողջ ուժով հետ մղել ար­ցունքները։

—   Երբեմն այդպես է, արև՛ս։ Հայրիկդ հարվածեց Ջորջին, որպեսզի նա այլևս չկտրի անվադողերը, իսկ Ջորջը գլուխը խփեց գետնին։ Հետո նրանք, ովքեր պատասխանատու են դպրոցի համար, ասացին, որ Ջորջը էլ չի կա­րող գնալ դպրոց, և որ հայրիկը այլևս այնտեղ չի կարող դասավանդել։ Նա լռեց, քանի որ այլևս ասելիք չուներ, և սարսափով սպասեց Դենիի հարցերի տարափին։

—   Ըհը՛,— ասաց Դենին և շարունակեց դիտել փողոցի անցուդարձը։ Թե­ման, ինչպես երևում է, փակվել էր։ Երանի՜ թե Վենդիին էլ այդքան հեշտությամբ հաջողվեր այդ թեման փակել։ Նա ոտքի կանգնեց։

—  Ես բարձրանում եմ վերև՝ թեյ խմելու, դո՛կ։ Կաթ ու թխվածքաբլիթ չէի՞ր ցանկանա։

—  Ես երևի սպասեմ հայրիկին։

—  Չեմ կարծում, որ նա ժամը հինգից շուտ տուն գա։

—  Գուցե ավելի շո՞ւտ գա։

—  Գուցե,— համաձայնվեց նա,— գուցեև գա։

Նա կես ճանապարհը արդեն անցել էր, երբ Դենին կանչեց,— մամո՜ւլ։

—  Ի՞նչ, Դե՛նի։

—  Դու կուզենայի՞ր ձմռանը գնալ այդ հյուրանոց ու ապրել այնտեղ։

Իր մտածած հինգ հազար պատասխաններից ո՞ր մեկը տար հիմա։ Երեկ­վա՞նը, անցյալ գիշերվա՞նը, թե՞ այս առավոտվանը։ Դրանք այնքան տարբեր էին՝ բոլոր հնարավոր երանգներով՝ ալ վարդագույնից մինչև խամրած սևը։

—  Հայրդ ինչպես ուզի, այնպես էլ կանեմ,— ասաց Վենդին ու մի պահ լռե­լուց հետո հարցրեց,— իսկ դո՞ւ։

—  Կարծում եմ` կուզենայի,— ասաց նա վերջիվերջո:— Այստեղ մարդ չկա, որ հետը խաղամ։

—  Դու կարոտում ես ընկերներիդ, չէ՞։

—  Երբեմն կարոտում եմ Սքոթին ու Էնդիին։ Ու կարծես թե էլ ոչ ոքի։ Վենդին վերադարձավ որդու մոտ ու համբուրեց նրան, խառնշտեց նրա խարտյաշ մազերը, որոնք արդեն սկսել էին կորցնել իրենց մանկական փափ­կությունը։

Փոքրիկն այնքան լուրջ էր, որ երբեմն Վենդին մտածում էր, թե ինչպես է նա կարողանում ապրել Ջեքի և իր նման ծնողների կողքին։ Այն մեծ հույսե­րը, որով նրանք սկսել էին իրենց համատեղ կյանքը, չարդարացան, ու նրանց մնաց այս անդուր բնակարանը օտար քաղաքում։ Նորից նրա աչքերի առաջ հայտնվեց Դենիի պատկերը՝ ձեռքը գիպսի մեջ։

Երեխաների տեղավորման երկնային ծառայությունում ինչ–որ մեկը կո­պիտ սխալ էր թույլ տվել, ու երբեմն նա վախենում էր, որ այդ սխալն անուղ­ղելի է, և դրա համար կարող է վճարել միայն գործընթացի մեջ ակամայից ներ­ քաշված ամենաանմեղ վկան։

—  Ճանապարհից հեռո՛ւ մնա, դո՛կ,— ասաց նա և ամուր գրկեց որդուն։

—  Իհարկե, մա՛մ։

Նա աստիճաններով բարձրացավ վերև՝ խոհանոց։ Թեյնիկը վրան դրեց և ափսեի վրա շարեց մի քանի «Օրեո» թխվածքաբլիթ Դենիի համար, այն դեպ­քում, եթե նա որոշի բարձրանալ վերև, մինչ ինքը պառկած կլինի։ Սեղանի մոտ՝ իր մեծ կավե բաժակի առջև նստած՝ Վենդին նայում էր պատուհանից դուրս՝ որդուն, որ դեռ նստած էր սալահատակի եզրին իր ջինսով և Սթովինգթոնի նախապատրաստական դասարանի մուգ կանաչ ֆուֆայկայով, որ վրան մեծ էր, իսկ ճախրասավառնակն այդ պահին ընկած էր նրա կողքին։ Արցունքները, որ ողջ օրը կախվել էին աչքերից, այժմ տարափի պես թափվեցին ներքև, ու նա կռացավ թեյի անուշաբույր, քուլա–քուլա բարձրացող գոլորշու վրա և լաց եղավ։ Կսկիծից, անցյալի կորուստներից և ապագայի սարսափից։

«Օվերլուքը» հին ու շքեղ հյուրանոց է Կոլորադոյի Ռոքի լեռներում: Հյուրանոցի ձմեռային նոր տնտեսը՝ Ջեք Թորենսը, հույս ունի այստեղ վերագտնելու իր ստեղծագործական ձիրքը: Նրա կնոջն ավելի շատ մտահոգում է ընտանիքի վտանգված կայունությունը, իսկ Դենին՝ նրանց տղան, որն օժտված է պայծառատեսությամբ, արդեն գիտի, որ հյուրանոցի դատարկ սենյակներում իրենց դարանակալած սպասում է սարսափը…