Ադրբեջանի թալիշները բողոքում են Ալիևի ռեժիմից

talyshistantimes.com-ը գրում է.

Այսօր յուրաքանչյուր ադրբեջանցի մայր, լսելով սահմանագծի կատաստրոֆիկ կորուստների մասին, սգալով մահացածների համար և աղոթելով ողջ մնացածների համար, ինքն իրեն հարցնում է. ինչի՞ համար ենք մենք պատերազմում: Հանուն ինչի՞, ու՞մ շահերի համար են ամեն օր մահանում մեր երիտասարդ տղաները: Այս հարցի պատասխանը բարդ չէ գտնլ: Այն ակնհայտ է: Ադրբեջանի կառավարությունը՝ հիմնովիվ ծախվելով մի կիսախելագարի, որն իրեն սուլթանի տեղ է դրել, փորձում է բավարարել երկուսի ամբիցիաները՝ ուրիշների որդիների կյանքի գնով:

Սակայն կա մի հարց, որի պատասխանը շատ ավելի բարդ է գտնել. որտե՞ղ է այս օրերին Ալիևի որդին:

Գուցե այս հարցն այսչափ կարևոր չլիներ, եթե մենք ականատեսը չլինեինք հայաստանյան իրադրությանը: Շարքային ադրբեջանցիները, չնայած այն բանի, որ երկրում անջատել են համացանցային կապը, լավ տեղեկացված են ոչ միայն ադրբեջանական բանակի ծայրաստիճան անհաջողությունների մասին, այլ նաև Հայաստանում ու Արցախում տիրող իրավիճակի մասին: Հազարավոր երիտասարդներ կամավորագրվում են, որպեսզի պաշտպանեն իրենց Հայրենիքը, նույն նպատակով Հայստան են վերադառնում հայեր՝ ամբողջ աշխարհից: Սակայն, գիտե՞ք, թե ինչն է իսկապես ապշեցնում ադրբեջանցիներին. այն, որ այս պատերազմին մասնակցում են մարդիկ, որոնք հեշտությամբ կարող էին մի կողմ քաշվել և նայել հայկական բանակի հաղթական երթին:

Առաջնագծում երաժիշտներ են, գիտնականներ, բանաստեղծներ, նկարիչներ, մարզիկներ… Այս ամենը ոչ ոքի չի զարմացնում Հայաստանում, այլ հպարտության զգացողություն է առաջացնում: Հայրենիքի համար մահանալը պատվի հարց է, որը ոչ աղմուկ է պահանջում, ոչ պաթոս.

չէ՞ որ այդ մարդիկ կռիվ են գնացել՝ սրտի կանչով:

Արցախցիների համար հպարտության մեկ այլ առիթ է նրանց նախագահը. առանց ավելորդ բառերի, ոգեկոչող ժպիտով՝ նա մեկնեց առաջնագիծ, որպեսզի կանգնի իր զինվորների կաղքին: Անգամ համացանցում տարածված նկարներից երևում է զինվորականների բարձր տրամադրությունը, միասնականությունը՝ հանուն մեկ նպատակի:  Հնարավո՞ր է պատկերացնել նման իրադրություն մեր նախագահի պարագայում, որն ավելի շուտ իր ժամանակը կսպանի խաղասեղանի շուրջ, մինչդեռ իր պատճառով զոհվում են երիտասարդ տղաներ…

Երեկ Ադրբեջանը իսկական շոկ ապրեց:

Հայկական հարթակներում տեղեկատվություն հայտնվեց, որ Հայաստանի Հանրապետության վարչապետի որդին՝ Աշոտ Փաշինյանը, որ օրեր առաջ էր զորացրվել պարտադիր զին. ծառայությունից, կամավորագրվել է և մեկնում է պաշտպանելու Արցախը: Մեր հայրենակիցների աչքերում այս երևույթը դուրս է հավանականի սահմաններից: Հենց այս ֆոնին է էլ ավելի արդիական դառնում այն հարցը, թե որտեղ է գտնվում այս օրերի Ալիևի և Մեհրիբան-խաթումի որդին: Մենք գոնե մեկ անգամ տեսե՞լ ենք նրան այս օրերին: Որտե՞ղ է մեր «ոսկե տղան»… Գու՞ցե զվարճանում է մի որև եվրոպական երկրում. չեմ կարող հստակ ասել, չգիտեմ: Սակայն գիտեմ մեկ բան. հավանաբար նա սահմանին չէ: Իր հոր հրահրած պատերազմը նրա պատերազմը չէ: Այդ պատերազմը նրա համար շատ հեռվում է: Նա չի լսել ռումբերի պայթյունները, չի տեսել իր զինակից ընկերների մահը:

Իսկ մի՞թե նա կարող է զինակից ընկերներ ունենալ. առավելագույնը՝ պոկերի խաղընկերներ:

Մեզնից շատերն այսօր տեսել են այն տեսագրությունը, որտեղ ադրբեջանցի մայրերը բախվել են տեղի ոստիկանների հետ՝ իրենց որդիների համար: Գոռոցներ, արցունքներ, իսկ ամենակարևորը՝ բարկություն, արդար զայրույթ…

Մոտ է քո ավարտը, Ալիև: Անմեղ մարդկանց արյունը քո խղճի վրա է: Այս պատերազմը ադրբեջանցիների համբերության վերջին կաթիլն է»:

Արիֆ Ալայջի