Դիալոգ. Ծով alizé Բանուչյանի հետ

Գիտես, իմ դեպքում այդ ակտիվությունը սկսվեց երկրորդ գրքից մի քիչ առաջ և հետո շարունակվեց։ Շատ եմ լսել, որ հեգնում են, թե ֆեսյբուքյան գրողներ են։ Գիտես, սա նոր, մոդայիկ կարծրատիպ է դառնում։ Սոցիալակաան ցանցը ընդամենը հարթակ է, ինչպես շատ ճիշտ ասեցիր, այստեղ կան ընթերցողներ, անկախ նրանից Հարվարդն են ավարտել, թե միայն իրենց տան խոհանոցը, դու երբեք չգիտես, թե որ ընթերցողը ճիշտ կկարդա քեզ։ Իմ դեպքում, սա նաև ընթերցողի հետ կապ պահպանելու միակ միջոցն է վերջին շրջանում։ Գրականության գինը ոչինչ չի կարող գցել, բացարձակ ոչինչ, եթե դա գրականություն է։ Ճիշտ հակառակը, պետք է ուրախանալ, որ օրինակ ամբողջ համացանցը վերջերս ողոված է բանաստեղծություններով։ Մարդիկ իրենց են փնտրում խոսքի միջոցով, իսկ սա լավագույն ճանապարհն է ինքնաճանաչման։ Վտանգը այլ տեղում է. միտքը, երբ հեշտ է հասանելի դառնում, մարդկանց աչքում է, հետզհետե կորցնում իր արժեքը․․․մարդիկ սովորում են, որ իրենց հեշտ է տրվում, ահա թե ինչու, հեշտ էլ գողանում են, նույնիսկ երբեմն կարող ես հանդիպել քո մտքերին՝ փոխակերպված, բայց անհնար է, որ չճանաչես։ Սա այլ խնդիր է, բայց այս խնդրի լուծումը ցանցից դուրս է։ Եթե դու դեռ մանկապարտեզում երեխային մտածել սովորեցնես, պատկերը այլ կլինի։ Ես ժամանակ առ ժամանակ անհետանում եմ, որովհետև հոգնում եմ, բայց ոչ այնքան հասանելի լինելուց (քանի որ կարծում եմ՝ կարողանում եմ տարածություն պահել), այլ որ աղմուկը շատ է։ Ես մարդաշատ տեղերից կարողանում եմ երկարատև դադար վերցնել, իսկ սոցիալական ցանցը մարդաշատ տեղ է․․․ Կարծում եմ, այսօր կապ չունի՝ ոնց կտաս գրածդ ընթերցողին, կաևորն այն է, որ այն հասնի նրան ինչ-որ մի կերպ․․․Մյուս կողմից, ինքնս էլ, ամեն ինչ չեմ տալիս, ինչքան էլ այդպես թվա, միշտ պետք է գաղտնիքներ ունենալ ընթերցողից․․․

Օրինակ ես, խուսափում եմ, նույնիսկ ամաչում եմ , այս կամ այն գրական հանդեսին ուղարկել գործերս։ Մյուս կողմից, ոչ ոք չի վճարում, իսկ ես իմ էջում ավելի շատ ընթերցող ունեմ։ Հետո սիրում եմ, երբ ընթերցողն է դեպի ինձ գալիս, այդպես վստահ եմ, որ կարդացել է․․․