«Հավերժական սիրո հուշարձան». հերոսների իսկական սիրո պատմությունը

Մարիինսկի այգու կամրջի կողքին է գտնվում հավերժական սիրո և նվիրվածության հուշարձան-խորհրդանիշը: Այն նվիրված է կալանավորված ռազմագերիների՝ ուկրաինուհի Մոկրինա Յուրզուկի և իտալացի Լուիջի Պետուդոյի հանդիպմանը՝ բաժանումից 60 տարի անց: Հուշարձանի շնորհիվ հավերժացած գրկախառնությունը «Սպասիր ինձ» հաղորդման կուլմիացիոն պահն է: Հուշարձանի բացման արարողությանը տեղի ունեցավ 2013 թվականի մայիսին, Կիևում։ Բացմանը ներկա էր 91-ամյա Լուիջի Պեդուտոն, իսկ 93-ամյա ուկրաինուհին Կիև գալ չէր կարողացել:

«Չնայած նրա կնճիռների հետևում փոսիկները չեն երևում, բայց ես հիշում եմ, թե որտեղ էին դրանք, և ես պատրաստ եմ համբուրել դրանք ամբողջ կյանքի ընթացքում».

Լուիջիի այս խոսքերից հետո ներկաների աչքերը մի պահ արցունքոտվեցին…

Հավերժացած սիրո պատմություն…

1943 թվականին ուկրաինուհի Մոկրինա Յուրզուկին ուղարկել էին Ավստրիայի ռազմագերիների ճամբար, չնայած այն փաստին, որ վերջինս հղի  էր։ Այնտեղ նրան հանձնարարել էին աշխատել վիսկոզային գործարանում: Շուտով Մոկրինան դուստր էր ունեցել, որին անվանակոչել էր Նադիա։ Այդ հանգամանքը ոչինչ չփոխեց նրա կյանքում, ոչ ոք նրան աշխատանքից չազատեց և նա շարունակեց աշխատել գործարանում: Հենց այնտեղ էլ Մոկրինան ծանոթացավ իտալացի ռազմագերի Լուիջի Պեդուտտոյի հետ: Լուիջին պատմում է, որ սիրահարվել է ուկրաինացի աղջկան՝ առաջին հայացքից։

Նրանց սերը ծնվեց հենց այդտեղ՝կրակոցների տակ, սովի ուղեկցությամբ ու մահվան մթնոլորտում։ 

Երիտասարդ իտալացին զորանոցի պատերի տակ բազմաթիվ սերենադներ է երգել, որպեսզի գրավի ուկրաինուհու սիրտը, իսկ Մոկրինան կարել ու նորոգել է Լուջիի հագուստը: Հարկ է նշել, որ կանայք և տղամարդիկ ճամբարում ապրում էին տարբեր զորանոցներում, որտեղ երբեմն շատ ցուրտ էր լինում. Լուիջին իր հագուստը տալիս էր սիրելիին, որպեսզի Մոկրինան և նրա դուստրը չմրսեն: Երեխան սննդաբաժին չուներ, ուստի Մոկրինան և Լուիջին կերակուրը կիսում էին նորածնի հետ:

Երբ ռմբակոծությունը սկսվեց, Լուիջին և Մոկրինայի փախան ու թաքնվեցին եգիպտացորենի դաշտում՝ նորածին Նադիայի հետ: Տաս օր նրանք դուրս չէին գալիս՝ ուտելով հում եգիպտացորեն և հում կարտոֆիլ: Լուիջին ատամներով մանրեցնում էր հում պալարը, որպեսզի փոքրիկ Նադիան սնվի: Երբ խորհրդային բանակը եկավ Ավստրիա, նրանք դուրս եկան իրենց թաքստոցից… իսկ հետո՝ բաժանվեցին։

Լուիջիին ուղարկեցին Իտալիա, Մոկրինային՝ Ուկրաինա:

Մոկրինան միայն հասցրել էր մատիտով մի կտոր թղթի վրա գրել իր հասցեն: Լուիջին սկսում է փնտրել  էր իր սիրելիին՝ դիմելով բոլոր հնարավոր ատյաններին, սակայն ապարդյուն։  Հետագայում Մոկրինան ամուսնացել է, լույս աշխարհ է բերել ևս երկու երեխա: Լուիջին նույնպես ամուսնացել է: Մոտավորապես նույն ժամանակ երկուսն էլ այրիացել են: Բայց երբևէ չեն դադարել հիշել միմյանց:

Նրանք հանդիպել են 2004 թվականին ՝ հեղինակավոր «Սպասիր ինձ» ծրագրի շրջանակներում՝ 62 տարվա բաժանումից հետո:

Մոկրինան չէր ցանկանում ամուսնանալ Լուիջիի հետ և տեղափոխվել Իտալիա, բայց Լուիջին հաճախ էր գալիս և երկար ժամանակ ապրում նրա հետ՝ գյուղի տանը: 10 տարի իտալացի սիրահարը թռչում էր դեպի իր Մոկրինան: 2013 թվականի օգոստոսին՝ հուշարձանի բացման արարողությունից ամիսներ անց,  Լուիջին մահանում է սրտի կաթվածից։ Նրա մահճակալի կողքին ուղեբեռի համար փաթեթավորված էին երկու պայուսակներ, իսկ սեղանին դրված էր դեպի Կիև տոմս և ամուսնական մատանի: 2015 թվականին մահանում է Մոկրինան:

Ասում են՝ եթե դիպչեք այս սիրահարների հուշարձանին, ապա երբեք չեք բաժանվի: