Իր սիրելի գրքերի և ֆիլմերի 5-յակներով VNews Culture-ի հետ կիսվել է Կարմիր Ռուբենիկը:
1. Էռնեստ Հեմինգուեյ. «Ծերունին և ծովը»
Սա Էռնեստ Հեմինգուեյի թերևս ամենահուզիչ ու ամենագեղեցիկ գործն է, որ գրվել է 1951 թ. և հրապարակվել 1952-ին: Սա վերջին ստեղծագործությունն է, որ հրապարակվել է մեծն Հեմինգուեյի կենդանության օրոք: Գիրքը պատմում է Սանտիագո անունով մի ձկնորսի մասին, որը պայքարում է հսկայական ձկան դեմ: Ո՞վ կհաղթի. մա՞րդը, թե՞ բնությունը: Ո՞վ է արժանի կենդանի մնալու: Ո՞վ է ավելի ուժեղ բաց բնության մեջ: Ո՞ւմ ենք համակրում մենք ինքներս: Հենց այս մերկապարանոց թվացող հարցերը հնչեցնելու նման գեղարվեստական ու ոչ պաթետիկ, կենդանի, հուզառատ ու ընթերցողի սրտի ամենանուրբ լարերին դիպչող կերպն է այս վիպակը դարձնում լավագույններից լավագույնը:1954 թ. այս վիպակը Հեմինգուեյին նաև Նոբելյան մրցանակ է բերում: Այս վիպակի հիման վրա նկարահանվել են երկու ֆիլմեր՝ 1958 թ և 1990 թ.: Մեզ առավել հայտնի է վերջինը, որտեղ գլխավոր դերը խաղում է Էնթընի Քուինը:
2. Ֆյոդոր Դոստոևսկի. «Ոճիր և պատիժ»
Դասական վեպ դասական հեղինակից. գիրք, որ յուրաքանչյուրը պետք է կարդա: Սպանություն, ոճիր, որը պետք է թեթևացներ կյանքը, սակայն պատիժն անխուսափելի է: Իսկ ո՞րն է պատիժը, բանտարկությո՞ւնը, թե՞ խղճի խայթը: Հնարավո՞ր է ազատվել մեղքից առանց քավության ճանապարհ անցնելու: Հնարավո՞ր է ապրել, եթե դեռ չես պատժվել մեղքիդ համար: Գուցե պատի՞ժը հանգստություն բերի: Վեպ հավերժի մասին:
3. Ջոն Ստայնբեք. «Ցասման ողկույզները»
Թարգմանությունը՝ Արամ Արսենյանի:
Այս վեպի շնորհիվ Ջոն Ստայնբեքն արժանացել է Պուլիցերյան մրցանակի: Հեղինակը նաև Նոբելյան մրցանակ ունի: 20-րդ դարի ամերիկյան վիպագրության լավագույն վարպետներից է Ստայնբեքը, իսկ նրա «Ցասման ողկույզները» վեպը՝ բոլոր ժամանակների լավագույն վեպերից մեկը: Օքլահոմայի փոշու մրրիկներից ուժասպառ ու դժվարությամբ ընտանիք կերակրող հողագործները, չկարողանալով կատարել իրենց վարկային պարտավորությունները, դառնում են գործազուրկ ու հայտնվում գաղթի ճանապարհին: Նրանց աշխատանքի են կանչում Կալիֆորնիայի արգավանդ հողերի տերերը: Ջոուդների ընտանիքը, գալիք ծանր օրերի գիտակցումից համախմբված, փորձում է պահպանել իր գոյությունը` «երազանքի» արևմուտքում համտեսելով ցասման դառը ողկույզները:
4.Բրեմ Սթոքեր. «Դրակուլա»
Իռլանդացի գրող Բրեմ Սթոքերի վեպն առաջին անգամ հրատարակվել է 1897 թվականին։ Գլխավոր հերոսն է ազնվական վամպիր կոմս Դրակուլան։ Թեև Սթոքերը առաջին գրողը չէր, որը դարձրել էր վամպիրին իր ստեղծագործության հերոս, վեպը ունեցել է բացառիկ ազդեցություն վամպիրական առասպելի ձևավորման և տարածման վրա՝ մատուցելով գրականության մեջ վամպիրի առավել ամբողջական նկարագրությունը մինչև XX դարը։ XX և XXI դդ. վամպիրներին նվիրված մեծ թվով գրքերն ու ֆիլմերը իրենց գոյությամբ մեծ չափով պարտական են «Դրակուլա» վեպին։ Վեպը գրված է նամակագրական ձևաչափով՝ վերցված մի շարք օրագրերից և նամակներից։ Վեպում օգտագործվել են հատվածներ՝ Ջոնաթան Հարքերի, Մինա Հարքերի, Աբրահամ Վան Հելսինգի և Ռենֆիելդի օրագրերից։ Գիրքը պատմում է այն մասին, թե ինչպեղ է իրավաբան Ջոնաթան Հարքերը ուղևորվում Դրակուլայի ամրոց, որպեսզի կազմի Կոմսի սեփականության փաստաթղթերը, սակայն ընկնում է ծուղակը։
5. Ակսել Բակունց, պատմվածքները
Ակսել Բակունցին գրական հռչակ է բերել պատմվածքների «Մթնաձոր» ժողովածուն, ուր տեղ են գտել «Ալպիական մանուշակ», «Լառ Մարգար», «Միրհավ», «Խոնարհ աղջիկը», «Այու սարի լանջին», «Տիգրանուհին», «Մթնաձորի չարքը» և այլ գործեր: ժողովածուում պատկերել է Մթնաձորի բնությունը, մարդկանց սոցիալական կենցաղը, հայ գեղջուկների հոգու գեղեցկությունը։ Բակունցի «Սև ցելերի սերմնացանը» ժողովածույում ներառված «Նամակ ռուսաց թագավորին», «Սպիտակ ձին», «Բրուտի տղան», «Պրովինցիայի մայրամուտը», «Սև ցելերի սերմնացանը» և այլ պատմվածքներում գեղարվեստական մեծ վարպետությամբ արտացոլված են աշխատավոր մարդու հոգեկան բարձր արժանիքները, հայրենի բնության պոեզիան, ժողովրդի կյանքի սոցիալական վերափոխությունները…
