Երևանյան բակերից շատերը դեռ պահպանել են հին կոլորիտը, և մի շարք բակերում հայտնվելով՝ կարող է թվալ, թե ժամանակն անցել է դրանց կողքով. նույնն են մարդիկ, լվացքի պարանները, շներն ու կատուները, բակում նստած տատիկներն ու նարդի խաղացող պապիկները:
Սակայն այդ ամենի կողքին, այսօր Երևանում բազմաթիվ են նորակառույց բազմահարկերը, որոնց բակերն ավելի կոկիկ են, սիմետրիկ գծերով, իրար նման, առանց յուրահատուկ կոլորիտի ու պատմությունների:
Սակայն արի ու տես, որ արվեստը ներշնչանք կարող է գտնել ամենուր, և յուրաքանչյուր՝ անգամ անհրապույր թվացող տեսարան դարձնել արվեստի գործ, գեղեցիկ, տպավորիչ ստեղծագործություն, որին նայելիս՝ կարող ես զարմանալ ու ապշել. մի՞թե այսքան բան կա ամեն օր դիմացդ բացվող տեսարանի մեջ, որը քեզ պարզ, մարդկային ու առօրյա հայացքով սովորական մի տարածք էր թվում, այնինչ այն այսքա՜ն խորքեր, ստվերներ, գույներ ու թաքուն գեղեցկություններ ունի:
Նկարիչ Արթուր Հովհաննիսյանը քաղաքային ամենաանհրապույր թվացող դետալները, հատվածներն ու շենքերը, տրանսպորտն ու մռայլ եղանակը պատկերելու, արվեստի վերածելու, իր նկարներով բոլորիս զարմացնելու և տպավորելու երկարի տարիների ու բազում շարքերի փորձ ունի: Հավանաբար բոլորը կհիշեն նրա՝ քաղաքային տրանսպորտին նվիրված շարքը, որի մասին ժամանակին ևս զրուցել էինք նկարչի հետ:
Մանրամասն կարդա՝
Այս անգամ զրուցել ենք Արթուր Հովհաննիսյանի հետ իր «Քաղաքը․ Տեսարան պատուհանից» շարքի մասին:
«Քաղաքային բնանկարներն ինձ միշտ հետաքրքրել են և տարբեր տարիների անդրադարձել եմ դրանց թե՛ առանձին և թե՛ շարքերով («Նյու Յորքյան տպավորություններ» «Վենետիկյան տպավորություններ» և այլն)։ Տանս և արվեստանոցիս պատուհաններից բացվող տեսարանները ևս պատկերել եմ, սակայն միայն վերջերս որոշեցի առավել խորությամբ ուսումնասիրել և ամփոփ շարքով ներկայացնել դրանք։ Իմ՝ «Քաղաքը․ Տեսարան պատուհանից» շարքում առաջադրվող խնդիրները տարբեր են. դիտակետի փոփոխություններ, եղանակային փոփոխություններ, օրվա պահեր, ամպած կամ պարզ երկինք, տանիքներ, հաճախ էլ մակերեսների վերացարկված սխեմատիկ բաժանումներ, որտեղ կրճատման մեջ գտնվող շենքերի, փողոցների, ճանապարհային հանգույցների ծավալներն ու եզրագծերը դառնում են նկարչական հարուստ նյութ։ Ժամանակակից քաղաքին բնորոշ բարձրահարկերի և բնության համադրումը կամ հակադրումը ևս ինձ հետաքրքիր է։ Կարելի է անվերջ նկարել այս տեսարանները․պատկերվող դրվագները շատ են, սակայն ստեղծագործական ընթացքը պետք չէ վերածել մեխանիկական աշխատանքի, եթե անգամ այն թվում է հաջող։ Գալիս է պահը, երբ ցանկություն է առաջանում կարճ կամ երկար ժամանակով ընթացքը դադարեցնելու՝ հետագայում վերաիմաստավորելու, նորը տեսնելու ու գալիք ստեղծագործական պրոցեսից նոր զգացողություններ ունենալու և բացահայտումներ անելու համար»։
Դիտեք նաև Արթուրի հետ մեր նախորդ զրույցներից մեկը.