Երբ ես 18 տարեկան էի… խենթ մի սիրտ էի աշխարհում, որն անպարտելի էր…
Իսկ հիմա դարձել եմ ավելի… հասուն, փորձառու և բազում մտավախություններով, վերջինն ինձ շատ է անհանգստացնում, երազում եմ 18-ի անպարտելիության ոգին:
Գիտեք, ակտիվ երիտասարդ կյանք վարելը… կյանքի խենթ ու հիասքանչ մի շրջան է, որը երանի թե երկար տևի:
Իսկ մոդել լինել Հայաստանում նշանակում է… նշանակում էր և է՝ բոլորովին տարբեր բաներ: Իմ ժամանակով մոդելային բիզնեսը բոլորովին այլ էր, այժմ` այլ: Ինձ համար այն արվեստ էր ու ես դրա կրողն էի, որն այն ժամանակ քչերն էին ընդունում և ընկալում: Ճանապարհ հարթողների սերունդ դուրս եկանք :)
Ուժեղ ու կամային աղջիկ լինելս… վահան է, որն ինձ պաշտպանում է. իրականում շատ զգացմունքային տեսակ եմ, անգամ ավելին, քան կուզեի:
Իմ միջի ուժեղը… թևեր է տվել ճախրելու անգամ այն ժամանակ, երբ թևերս բոլորովին վնասված ու թույլ են եղել:
Բայց հավատացեք ամենևին էլ հեշտ չէ… այո, այդպես է, իսկ ո՞վ է ասել, որ հեշտ է լինելու, իսկ ո՞ւմ է ի վերջո հեշտ: Ամենքս մեզ բաժին հասած փորձությունն ենք հաղթահարում և փառք նրան, ով կյանքի փորձություններից դուրս է գալիս առավել ամրացած և իմաստնացած, և ոչ թե դառնացած և չարացած:
Իսկ անձնականիս հանրային քննարկումները… հավատացեք բոլորովին իմ սրտով չի եղել: Այժմ առավել քան ջանում եմ` հազար փակի տակ պահել անձնական կյանքս:
Հեշտ է մարդուն քննադատել… այո դատելն ու քննադատելը անչափ դյուրին է, եթե տեղյակ չես, թե իրականում ինչ է կատարվում և ինչու և կամ անձի դրդապատճառներին ծանոթ չես: Եվ հետո, ինչ էլ անես, ինչպես էլ ապրես քննադատողներ միշտ էլ կգտնվեն: Հոր և որդու` ավանակի հայտնի պատմությունը ձեզ վկա :))
Բայցևայնպես… թող առաջինը քար նետի նա, ով անմեղ է…
Ես երբեք չեմ փոշմանում… առհասարակ աշխատում եմ այնպես ապրել, քայլերս այնպես դասավորել, որպեսզի հետագայում չզղջամ, բայց դե անսխալական չեմ և ես, և այո, կան բաներ կյանքումս, որ մեծ սիրով կսրբագրեի:
Իմ միջի արդարը… շատ խիստ է և անզիջում, անաչառ և հավասարակշռված: Շնորհիվ նրա, ես կյանքը չեմ տեսնում սև և սպիտակ, բացարձակ չար կամ բացարձակ բարի: Այս կյանքում ամեն բան տեղ է գտել, և իմ մեջի արդարի շնորհիվ եմ փորձում զատել արդարացին ու անարդարը:
Տղաս… որդիս մի լուսավոր ու պայծառ էակ, մի հոգատար և ապշելու բարի տեսակ, որ ինձ ապրելու իմաստ և ուժ է տալիս: Խենթանալու լուսավոր դեմք է, և իմ մեջի արդարն ասում է, որ իսկապես այդպես է, և ոչ թե մոր աչքում է զուտ այդպիսին: Նրա մասին էլ շատ չեմ խոսում և համացանցում էլ աշխատում եմ շատ նկարներ չհրապարակել, բայց դե, երբեմն տրվում եմ գայթակղությանը :)
Իմ միջի մայրը… իր մեջ կրում է իկոնա հիշեցնող Օֆելյա տատիկիս, հերոսուհի մայրիկ՝ էմմա տատիկիս (10 երեխա է ունեցել) և ի վերջո իմ չափազանց հոգատար և ուժեղ մոր` Սաթենիկի մայրական բոլոր հատկանիշները: Մեզ մոտ բացառապես սկզբից որդուս և հետո նոր մորթուս մոդելն է: Ֆանատիկ մայրերի տեսակ, որը կարծում եմ շատ հայ մայրերի է բնորոշ, ինչը օտարության մեջ չտեսա:
Ասում են` Աստված երբեք քո ուժերից ավել ծանրություն չի տալիս… գուցե և այդպես է. բայց եթե անկեղծ, ապա ես այլևս հրաժարվում եմ ուժեղ լինելուց, ինձ բաժին հասած հարվածները, փորձությունները և դժվարությունները մի կյանքի համար լիուլի էին. Ես այլևս հրաժարվում եմ… Թեև հանձնվել երբեք չեմ պատրաստվում, դա ինձ խորթ մի բան է, բայց թույլ լինել, թեկուզ մի պահ յուրաքանչյուրի իրավունքն է:
Ես ամենաշատը հավատում եմ… Տիրոջը և որ այս կյանքում ոչինչ պատահական չի լինում: Աստված սեր է և լույս, ես այդ սիրուն և լույսին եմ հավատում և ձգտում:
Իմ միջի անկոտրումը… ասում է՝ հավատա՛ և պայքարի՛ր, ու ամեն բան լավ է լինելու: Ով փնտրի, նա էլ կգտնի, ով ուզի, կտրվի նրան, և ով բախի դուռը, կբացվի նրա առջև: Եվ ահա ես անկոտրումորեն հավատում եմ, փնտրում, ուզում և բախում և համբերատար սպասում…
Իմ Երևանը… իմ կյանքի մայրաքաղաքը, իմ սերն ու տունը, իմ կարոտն ու վերհուշը, ահա թե ինչ է ինձ համար Երևանը: Այժմ ես անտուն եմ, ասել է թե` անԵրևան, և դա ինձ համար մեծ ցավ է…
Ու իմ կարոտներն ունեն… հոտ, գույն, ձև և անգամ անուններ: Իմ կարոտները ծանրացած են սրտիս, հուսամ մի օր կթեթևանամ: Դժվար թեմա է ինձ համար, արցունքները կոկորդս խեղդեցին…
Գնալով ավելի դժվար է դառնում… օտարության մեջ ապրելը, ինքդ քեզ օտար լինելը, ինքդ քեզ չներելը այդ նույն օտարության համար, ինչպես նաև մեղքի զգացումը որդուս և ծնողներիս նկատմամբ: Հուսամ՝ Աստված կտա հնարավորություն բոլոր մեղքերս քավելու:
Բայց ես… կշարունակեմ սփոսել ինձ ու հավատալ, որ ոչինչ պատահական չի լինում և ինչ որ լինում է, բարին է, և որ ամեն մի անհաջողության մեջ պետք է գտնել և կամ փնտրել թաքնված հաջողություն:
Իմ միջի նուրբը… անծանոթ շատերին, բայց և այնքան նկատելի…
Կյանքը երբեմն պայքար է, ուստի… կյանքը հենց պայքար է, որ կա, և ոչ թե երբեմն, այլ մշտապես, համենայնդեպս ես այդպես եմ ճանաչում և այդպիսին գիտեմ: Ինձ և իմ ընտանիքին երբեք ոչինչ հեշտությամբ չի տրվել ու սկուտեղի վրա չի մատուցվել, մենք պայքարել ու տքնել ենք ամեն Աստծո օր: Արդար է, թե ոչ, չգիտեմ, բայց որ մենք միշտ արդար վաստակ ենք վայելել և գոհացել մեր պայքարի պտուղներով, հաստատ է:
Կյանքը երբեմն նվեր է, ուստի… այո, կյանքը նվեր, ավելի ճիշտ պարգև և շնորհ է Տիրոջից, որը պետք է վայելել և վայելել աստվածահաճո կերպով և ոչ թե մոլորություններով:
Կյանքը երբեմն դաժան է, ուստի… պետք է կարողանալ դիմակայել այդ դաժանությանը և չտրվել թուլությանը, քանզի եթե մարդ կոտրվի և հանձնվի, դրանից իրեն ավելի հեշտ ու լավ չի լինելու, ճիշտ հակառակը, այնպես որ դաժանությանը պետք է անկոտրումությամբ պատասխանել և չդադարել փնտրել Աստծո լույսն ու սերը:
Կյանքը միշտ ու միշտ պարգև է, ուստի… ուստի պետք է ապրել մինչև մեռնելը և ոչ թե ամեն օր մեռնելով ապրել:
Իմ միջի ռեալիստը… իրատես լինելը կարծես ի ծնե է ինձ մոտ, բայց այն երբեք չի խամրեցրել իմ մեջի ռոմանտիկին, լավատեսին և երազողին:
Փակ աչքերով կարդում եմ… ախտորոշումս և, թե ինչ է այն իրենից ներկայացնում, բայց էլ ավելի գոտեպնդվում, որ պետք է ապրեմ ի հեճուկս հիվանդության, պետք է փրկվել Տիրոջով և պետք է այս մոլորյալ աշխարհում վկայեմ Աստծո սիրո և ամենակարողության մասին:
Իսկ բաց աչքերով… շարունակում եմ վայելել ամեն մի օրս, նայել շուրջս, երազել կրկին ճամփորդելու և ավելին տեսնելու մասին:
Արևի ու անձրևի արանքում մի փուլ կա, որը… ծիածան է նվիրում. անսահման թախծի և գորշության մեջ կրկին գույն ու լույս է հայտնվում: Կրկին ժպտալու և ապրելու ցանկություն տալիս: Ես սիրում եմ անձրևը. իմ լռության և թախծի սիրելին է նա:
Ու ես այն անցնում եմ… շատ մեծ հույսով, որ այլևս չի կրկնվի, և որ անտեսածս մարդկային կեղծավորությունն ու անշնորհակալությունն այլևս ստիպված չեմ լինի տեսնելու, զգալու, որ նրա համար պարզապես տեղ չի լինի իմ կյանքում, քանզի այնքան լի է մարդկային բարձր որակներով և արժանքիներով:
Ու մեկ էլ ասում են, որ գիշերվա ամենամութ պահը լուսաբացից առաջ է… այո, դա այդպես է և ճիշտ է նաև այն, որ փոթորկից ու անձրևից հետո վառ արևն է շողում: Երանի թե իմ կյանքում էլ այդպես լինի… Ես արևաշող իմ այդ լուսաբացին շատ եմ սպասում, երբ ես կրկին ես կլինեմ ու ինձ հարազատ միջավայրում կլինեմ:
Իմ միջի ապրողը… ապրում է և ապրեցնում, անգամ այն պահին, երբ թվում է, թե վերջն է, նա չի հանձնվում:
Ես միշտ ուժ եմ տալիս և օգնում նրանց… ովքեր ունեն դրա կարիքը, ովքեր չեն պարտադրում ինձ իրենց օգնելու անհրաժեշտությունը, ովքեր իրենք են ձգտում իրենց իսկ որևէ բանով օգնելու: Ես ինձ ինչ հիշում եմ, մշտապես շտապօգնության դերում եմ եղել…
Թեպետ… հաճախ հենց ինքս եմ օգնության և աջակցության կարիք ունեցել: Բայց ես մի վատ բնավորություն ունեմ, օգնության չեմ դիմում, եթե կզգան, ձեռք կմեկնեն, գուցե չմերժեմ, բայց ինքս ծայրահեղ դեպքերում կբարձրաձայնեմ: Գուցե նույն բանը ուրիշի համար անեմ, խնդրեմ կամ դիմեմ, բայց ինձ համար` ոչ: Դաժան եմ իմ նկատմամբ :)
Իմ միջի ապրեցնողը… անգամ մեռնելու պահին ուրիշներին է հույս տալիս և ապրեցնում:
Երազում եմ, որ երբեք կիսատ չմնա… գործս, անելիքս, նվիրումս՝ կյանքս մեկ խոսքով: Որ Տերը պահի ու պահպանի մեզ և ամեն բան իր ժամանակին լինի:
Եվ այդուհանդերձ… ամեն բան հարաբերական է, և ո՞վ ասաց, որ այստեղ է մեր երջանիկ ու ցանկալի կյանքը, ոչ մեկս չգիտենք, թե ինչ կա այնտեղ, որտեղ երբեք չենք եղել, և որտեղից որևէ մեկը չի վերադառնում:
Ես Անի Քոչարն եմ, ես… Աստծո լույսը տեսած մեկն եմ… Ես Աստծո դուստրն եմ…
Զրուցեց Շուշան Կարապետյանը
Կարդացեք նաև
