Երբ ես 18 տարեկան էի․․․ դեռ ծով չէի տեսել, ու համալսարանում դասերից ամեն օր փախչում էի: Այդ ժամանակ գիտեի, ասենք, տնտեսագիտությունից կամ հայ մամուլի պատմությունից, հետո հասկացա, որ դեպի ծով:
Իմ միջի հայը․․․ Վան քաղաքի բացօթյա սրճարաններից մեկում նստած վայելում է պայծառ օրը եւ ժպտում՝ հիշելով, թե ինչ հրաշալի օրեր անցկացրեց շաբաթավերջին՝ Սասնա լեռներում:
Եվ քանի որ գժվելու ժամանակներ են․․․ սերը շարունակվում է: Բայց վատ բան էլ կա՝ կռիվն էլ:
Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն․․․ Մեկը երազ է, մյուսն իրականություն: Միշտ երազելը հիմարություն է, երբեք չերազելը՝ տկարություն:
Իմ միջի ըմբոստն ինձ միշտ․․․ ստիպում է գրել: Բայց միայն այդքանը:
Սակայն ամեն անգամ․․․ կողքիցդ թողնում-գնում են:
Ամենամութ ժամանակներում անգամ․․․ հնարավոր է լույս գտնել: Լույսը հենց այդ ժամանակներում է հնարավոր գտնել:
Իմ միջի լիահույսը․․․ ինձ հետ չի մեռնի:
Երբ թացը խառնվում է չորի հետ, լավը՝ վատի․․․ ստացվում է մարդկանց աշխարհ, որտեղ այնքան բան կա գրելու, գրողը տանի:
Հաստատ կգա մի օր, երբ էլ ոչ ոք ոչ ոքի չի մեղադրի․․․առյուծներն էլ խոտ կուտեն՝ եղնիկների կողքին:
Թեպետ, գիտեք․․․ ասում են՝ դրախտը երկրի վրա է: Չգիտես ինչու՝ սա ասում են հարուստները, չնայած՝ լավ էլ գիտես, թե ինչու:
Երկրի վրա ինչ լինում է, նախ լինում է խոսքի մեջ, ուստի․․․ Աստված թարգմանիչների կարիք չունի:
Գրականությունը կանխատեսելու ուժ ունի․․․ բայց եւ թուլություն՝ աշխարհում ոչ բոլորն են կարողանում լսել ու կարդալ:
Պատերազմի մասին գրելը նման է․․․ պատերազմին մասնակցելուն: Որտեղ հա՛մ զոհվող զինվոր ես, հա՛մ ստոր դավաճան, հա՛մ սպասող կին, հա՛մ էլ տուն դարձող հերոս:
Իմ միջի խաղաղասերը․․․ հաճախ իմ թշնամին է:
Ես համաձայն չեմ աշխարհի ստեղծման պատմության հետ․․․շատ պատճառներով, օրինակ Աստծո առաջին բառերն են՝ թող լույս լինի, ի՞նչ է Աստված ինքը Աստված ունի՞, որ ասում է՝ թող…
Թեպետ սերն է, սերն է մեզ առաջ տանում․․․․ ես այս նախադասությունը միշտ ասում եմ առանց թեպետի:
Ասում են, հնարավոր չէ ողջ կյանքում սիրել մեկ մարդու․․․․ անհնարը բառ է՝ հիմարների բառարանից: Նապոլեոնն է ասել, որն իմիջիայլոց ողջ կյանքում մեկ մարդու չէ, որ սիրել է:
Ֆրեյդն ասում է՝ մենք երբեք այնքան անպաշտպան չենք, որքան սիրելիս․․․ ու մոռացել է ասել, որ դրախտում պաշտպանության կարիք չկա:
Իմ միջի հավերժ սիրողը․․․․ իմ մեջ կռիվ չունի:
Երևանը մի քաղաք է, որն ինձ շշնջում է մերթընմերթ․․․․ չհեռանաս. կկարոտես:
Իսկ Հայաստանը երկիր է․․․ որտեղ ծնվել եմ եւ որը ծով չունի:
Կուզեի էլ երբեք չգրել այն մասին, որ․․․ մարդը մարդ է ուտում: Դիմացինին: Ինքն իրեն ուտելը գրականության ծնունդ է եւ թեմա:
Ու մի օր հաստատ, վստահաբար, անտարակույս կգրեմ այն մասին, որ․․․ աշխարհի ինչ-որ քաղաքում սպանել են վերջին մարդասպանին…
Հայ գրողներից իմ ամենասիրելին․․․ Մաթեւոսյանն է:
Ու այսօր մտածում եմ, որ դարեր շարունակ մենք գրել ենք այն մասին․․․․ թե ինչպես են խլել մեզնից ու որքան վեհանձն ենք եղել մենք, որ բանի տեղ չենք դրել այդ մանր գողությունները:
Իմ միջի գրողը․․․իմ հույսն է, որ ինչ-որ բան կարող եմ:
Իսկ կարմիրը մի գույն է․․․ որով պատված է հա՛մ պատերազմի դրոշը, հա՛մ՝ սիրո:
Այսօր, վաղը, ու հարյուր տարի անց․․․ մարդիկ են ծնվելու:
Ինչևէ․․․ վաղուց չենք պարել:
Ասում են․․․ աֆրիկյան մի ցեղ կա, որը հանցագործին պատժում է՝ նրա արած բարեգործությունները նրան հիշեցնելով: Որպեսզի հանցագործի մեջ արթնանա մարդը:
Ես մնում եմ․․․․ ծովի ափին:
Ես Հովիկ Աֆյանն եմ, ես․․․ Հովհաննես Աֆյանը չեմ, ինչպես գրված է անձնագրումս: Հովհաննեսը պապիկս էր, որին ես շատ էի սիրում, բայց ամեն մեկս մե՛ր անունն ունենք:
կարդացեք նաև՝
Ես Լևոն Նեսն եմ․․․
Ես Պետրոս Հոկտանյանն եմ․․․
Ես Մարկ Արենն եմ․․․
Ես Դանիել Երաժիշտն եմ․․․
Ես Ծով Alize՛ Բանուչյանն եմ․․․
Ես Դավիթ Սամվելյանն եմ․․․
Ես Սմբատ Հովհաննիսյանն եմ․․․
Ես Հովիկ Չարխչյանն եմ…
Ես Հարություն Մնացականյանն եմ․․․
