Երբ ես 18 տարեկան էի… աշխատում էի օդանավակայանում ու որքան մոտ էի ինքնաթիռներին, այնքան շատ էի ուզում մնալ Հայաստանում:
Իսկ այդ տարիքում կինոն… արդեն վաղուց «Սանտա-Բարբարա»-ն չէր, բայց դեռ Գոդարն էլ չէր:
Այսօր արդեն… ես Գոդարի ժամանակակիցն եմ: Չնայած ինքը թքած ունի, բայց ինձ մի տեսակ լավ ա էդ մտքից:
Կինոն մարդուն կարող է… ծանոթացնել ինքն իր հետ:
Բայցևայնպես… շատերը չեն սիրում «անծանոթ» հանդիպումներ:
Այսօր ամեն մի կինոդիտող կինոգետ է իրեն կարծում… և ինչ-որ առումով՝ ճիշտ էլ ինքն է անում:
Իսկ ես… «կինոգետ» բառն իմ վերաբերյալ համարում եմ բարձրագոչ, էլ ավելի բարձրագոչ է, երբ ներկայացնում են ուղղակի «Կարեն Ավետիսյան»:
Իմ միջի կինոսերը իմ դրսի կինոքննադատին ասում է …«արա՛, հերիք ա ձևեր թափես»:
Ու ես սովորում եմ ամեն օր լինել… երեկվա ծնողն ու վաղվա որդին ու ցավոք՝ ոչ հակառակը:
Սահմաններն ու անսահմանությունը… միմյանց չեն հանդիպում, քանի որ բաժանված են այդ նույն սահմաններով:
Ես միշտ լռում եմ այն մասին… ինչը կարող է լսելի դառնալ միայն լռությամբ:
Իմ միջի լուռը… մինչ մտածում է՝ ինչ ասել, իմ միջի խոսողն ամեն բան փչացնում է:
Ու իմ սիրած կինոն պատմում է… այն մասին, ինչը չի երևում ոչ մի գրքում:
Իսկ իմ սիրած գրականությունն այն մասին է… ինչը չկարդացվեց ֆիլմում:
Գրականությունն ու կինոն… խորթ եղբայրներ են, որոնք իրար միշտ չէ, որ հասկանում են, այդ թվում և տարիքային մեծ տարբերության պատճառով:
«Ոսկե ծիրանը» վաղուց արդեն… աշխարհ տեսած հայրենադարձ է:
Հայկական կինոն…Դալայ լամա է, որը նախորդի մահից հետո նոր պիտի ծնվի, բայց թե որ տան մեջ և երբ տեղի կունենա ինկարնացիան, դեռևս հայտնի չէ:
Թեպետ գիտեք… գուցե մենք ենք ալարել նրան լավ փնտրել:
Կինոփառատոններն աշխարհում թելադրում են… իսկ ավելի ճիշտ փոխադրում են աշխարհագիր շարադրությունը:
Իմ միջի կինոմանը… «գետինն է մտնում» իր նայած ֆիլմերի քանակից:
Իսկ ես կարծում եմ… որ երջանիկ եմ, որ դեռ լիքը ֆիլմեր առաջին անգամ եմ դիտելու:
Երևանն ինձ ամեն օր… ներում է իր հանդեպ անուշադրությունը:
Մինչ ես Երևանին պատմում եմ… այլ քաղաքների հանդեպ հիացմունքիս մասին:
Իմ միջի երևանցին… ընդունում է Երևանին իր բոլոր «հյուսիսային պողոտաներով» հանդերձ:
Շոգը մարդուն դարձնում է ավելի դանդաղ, բայցևայդպես… ես հովին էլ մի արագաշարժը չեմ:
Այսօր, երեկ, վաղը ու միշտ… այսօրը վաղը լինելու է երեկ, մինչդեռ երեկ այսօրը դեռ վաղն էր:
Երևի թե ոչ բոլոր մարտերում է պետք կռիվ տալ… բայց ինքդ քո հետ կռվում երկու կողմերն էլ մահապարտ են:
Փափուկ ու հարմար տարածքներում թաքնվելն ու ինքնարդարացվելը… մարդուն միշտ է բնորոշ եղել՝ մամոնտից պատսպարող քարանձավի պատից, մինչ օգտատերերից պատսպարող ֆեյսբուքյան պատ:
Ես միշտ էլ տեսակով եղել եմ ու կամ… կասկածող, բայց ոչ կասկածամիտ:
Բայց դե կյանքը մեզ ամեն օր… է կասկածի տակ դնում՝ զարթուցիչի անհաղթահարելի փորձությունից սկսած:
Ու իմ միջի մտածողն ու ալարկոտը մեկ–մեկ… հասկանում են, որ իրար բոլորովին էլ չեն խանգարում:
Գեղեցիկ ու խելացի կանայք շատ են… տարոսը մեզ՝ տղամարդկանց:
Հայ կանայք… Սևանի ավազանի սիգի հետ միասին իրենց ուսերի վրա շալակած դուրս բերեցին հայ տղամարդկանց 90-ականների ճահճից:
Ինձ հաճա խ են հարցնում… «ինչպիսի՞նն է ֆիլմը»:
Ու ես այդպես էլ … երբեմն պատասխանում եմ՝ «նայած թե ինչպիսինն եք դուք»:
Մի օր ես կորոշեմ, կհավաքվեմ ու… կսովորեմ հեծանիվ քշել:
Իսկ հիմա… բավարարվում եմ մեքենայով:
Իմ միջի ուժեղի… մոտ թույլը երբեք մեղավոր չէ:
Կան խաղաղություններ, որ փոթորիկներով են ստեղծվել… բայց, ցավոք, դրանք կոչված են նախորդելու գալիք փոթորիկներին:
Ամենաշատը հավատում եմ… որ Ռոժե Ֆեդերերը դեռ ևս մի «Ուիմբլդոն» կհաղթի:
Ես Կարեն Ավետիսյանն եմ… ու ինչպես արդեն ասացի՝ դա ընդամենը բարձրագոչ հայտարարություն է:
լուսանկարը՝ Լուսինե Գրիգորյանի
կարդացեք նաև՝
