Տաթևի վանական համալիրում յուրահատուկ տեղ է գրավում Սուրբ Երրորդությանը նվիրված «Գավազան սյունը»։

«Գավազան սյունը» կանգնած է Սբ. Պողոս-Պետրոս եկեղեցուց  հարավ և իրենից ներկայացնում է ճարտարապետական մի գեղեցիկ կերտվածք, նաև հայկական ինժիներական անկրկնելի ստեղծագործություն, որը կառուցվել է 906 թվականին Հովհաննես Եպիսկոպոսի օժանդակությամբ ` Սբ. Պողոս Պետրոս տաճարի շինարարությունը ավարտելուց հետո:

Սյունը կառուցված է կրի և քարի շաղախով և երեսպատված է մանր սրբատաշ  քարերով:

Սյունն ութանիստ է, ունի ութ մետր բարձրություն, տեղադրված է ութանիստ «թասի» մեջ, որը ևս խորհրդանիշ է և դրա չափերը նույնպես որոշակի իմաստ ունեն: Կենտրոնում այն բաժանված է երկու մասի , լցված է եղել ջրով, այսինքն (ջր)ավազան է եղել: Այստեղից էլ սյան երկրորդ անունը Գ.ավազան, որը նշանակում է՝

երրորդ ավազան, երրորդ ջուր (հեղեղ), երրորդ սերունդ

Սյունը կառուցվել է արեգակնային շրջանի 8640 տարի պարբերության գաղափարով՝ այդ պարբերության ընթացքին հետևելու համար, որը վերջին մեծ (համաշխարհային) ջրհեղեղից մինչև հաջորդ մեծ աղետ ընկած ժամանակն է:

Ասում են , երբ սյունը հրում էին, նա ճոճվում էր հիմքի վրա և նորից վերադառնում իր  ուղղահայաց դիրքին: Մանր քարերով երեսպատված նրա զանգվածի մոնոլիտությունը ձեռք է բերվել միջուկը կազմող որակի շնորհիվ, որով բացատրվում է, թե ինչու ճոճումն ու տատանումները չէին խախտում սյան կառուցվածքի ընդհանուր կայունությունը: