Թուրքիան բազմազգ պետություն է. ազգային վիճակագրական ծառայության տվյալներով 2019 թվականի դրությամբ երկրի բնակչությունը կազմում է 83 154 997 մարդ, որոնց թվում են քրդեր, ղրիմյան թաթարներ, արաբներ, ալբանացիներ, ադրբեջանցիներ, չերքեզներ, հայեր, հույներ և այլք։ Այդուհանդերձ, այսօր Թուրքիայի Հանրապետությունը պարտադրում է իր քաղաքացիներին միայն մեկ ինքնություն՝ մեկ լեզու, մեկ կրոն, մեկ մշակույթ։ Նման քաղաքականության արդյունքում փորձ արվեց մի շարք խմբերի, այդ թվում՝ թուքական ամենամեծ ազգային փոքրամասնությանը՝ քրդերին, ձուլել թուրքական ազգային ինքնության մեջ: Իսկ ոչ մահմեդական՝ քրիստոնյա և հրեա փոքրամասնությունները, ուղղակի դուրս մղվեցին ազգային պատկանելության շրջանակից…
«Երանի նրան, ով իրեն թուրք է կոչում»
…այս ազգայնամոլական նշանաբանով են առաջնորդվում մերօրյան Թուրքիայի իշխանություններն ու հենց այս մոտեցումը պրոպագանդում բնակչությանը։ Տարծված բան է, Թուրքիայի բոլոր քաղաքցիներին՝ անկախ էթնիկ պատկանելիությունից, անվանել «Թուրք քաղաքացի». այս եզրույթը միտում ունի ձուլելու ազգային փոքրամասնություններին։
Եթե Օսմանյան կայսրությունը իրեն բազմազգ և բազմակրոն պետություն էր համարում, ապա Թուրքիայի Հանրապետությունը հենց սկզբից փորձեց պարտադրել մեկ ինքնություն… Հարկ է նշել, որ մինչև 1923 թվականի Թուրքական հանրապետության հռչակումը, թուրքերի ինքնաանվանումը եղել է օսմաններ: Մուստաֆա Քեմալ Աթաթուրքը առաջարկեց գործածել «թուրք» անվանումը, քանի որ մինչև կայսրության ձևավորումը ազգությունը կոչվել է թուրք։ Այսպես օսմանները դարձան թուրքեր, իսկ Օսմանյան կայսրությունը՝ Թուրքական հանրապետություն: Սկսցվեց թուրք էթնոսի ինքավերականգնման գործընթացը։ Երկրի բոլոր քաղաքացիները հայտարարվեցին թուրքեր:
Այս ամենը ոչ միայն սոսկ հռետորաբանություն և պրոպագանդա է, այլև օրինական ուժ ունի.
Թուրքիայի Սահմանադրությա 66-րդ հոդվածը բոլոր քաղաքացիներին հռչակում է որպես թուրք, բոլորի պետական լեզուն՝ թուրքերեն… Բնակչության ճնշող մեծամասնությունը՝ մոտ 99 % մուսուլմաններ են`սուննիներ, ալավիներ, շիաներ։
