Մշակույթի համաշխարհային օր. աշխարհի շատ երկրներում նշվում է ամեն տարի ապրիլի 15-ին։ Այն ստեղծվել է 1935 թվականին հենց այս օրը՝ «Գեղարվեստական ​​և գիտական ​​հաստատությունների ու պատմական հուշարձանների պաշտպանության մասին» միջազգային պայմանագրի ընդունման պատվին, որը միջազգային իրավական պրակտիկայում հայտնի է դարձել որպես Ռերիխի պայմանագիր։

Նկարչությունն արվեստ է, որը կարելի է անվանել հավերժական։ Բոլոր ժամանակներում վրձնի հանճարների նկարներն աճուրդներում վաճառվում են ռեկորդային գումարներով, դառնում անձնական հավաքածուների կարևոր մաս...

Հանճարեղ արվեստագետներն արժանի են, որ իրենց մասին խոսեն ու ճանաչեն՝ անկախ նրանից, թե որ ուղղությամբ են նրանք շարժվել՝ իմպրեսիոնիզմ, բարոկկո, սյուրռեալիզմ, վերածնունդ, թե որևէ այլ ուղղություն...

1. Սալվադոր Դալի (1904-1989)

Սյուրռեալիստ Սալվադոր Դալին փայլուն մենեջեր և PR-ի մարդ էր: Նա առաջ մղեց այն, ինչն այժմ կոչվում է «անձնական բրենդ», և այն էլ տերմինի ստեղծումից շատ առաջ: Բոլորը հիշում են նրա աչքի ընկնող բեղերը, խելահեղ տեսքը և բազմաթիվ հայտնի չարաճճիությունները:

Միևնույն ժամանակ, Սալվադոր Դալին մնում է իր դարաշրջանի գլխավոր նկարիչներից մեկը։ 

Սալվադոր Դալին, անկասկած, առաջին հերթին նկարիչ է: Բայց ժամանակ առ ժամանակ նրան անհրաժեշտ էր ստեղծել նաև իր կտավներում պատկերված կերպարների բարդ ծավալային մոդելները։ Նա հույս ուներ, որ այս կերպ ինքն առավել ընկալելի կդառնար։ Դալին աշխատում էր բացառապես մոմով, որովհետև երբեք իր քանդակները չէր համարում որպես առանձին արվեստի գործեր:  Դալի- քանդակագործի մասին աշխարհն իմացավ կոլեկցիոներ Իսիդրե Կլոտի շնորհիվ, որը գնեց Դալիից իր մոմե մոդելներն ու պատվիրեց դրանց բրոնզե ձուլվածքները: 

2. Կազիմիր Մալևիչ (1879-1935)

Տարօրինակ է, բայց ամենահայտնի ռուս նկարիչը Կազիմիր Մալևիչն է: Չնայած այն հանգամանքին, որ ռուսական գեղանկարչության դպրոցը տասնյակ անուններ է տվել արվեստին՝ Ռեպին, Այվազովսկի, Վերեշչագին և շատ ուրիշներ: Սակայն արվեստասերների հիշողության մեջ կա մի մարդ, որն ավելի շուտ դասական գեղանկարչության ապակառուցողն էր, քան դրա շարունակողը։ 

Կազիմիր Մալևիչը եղել է սուպրեմատիզմի հիմնադիրը և, հետևաբար, ինչ-որ առումով ժամանակակից արվեստի հայրը: Նրա «Սև քառակուսի» դասագրքային աշխատանքը ցուցադրվել է 1915 թվականին և դարձել ծրագիր։ Բայց Մալևիչը հայտնի չէ միայն «Սև քառակուսի»-ով. նա աշխատել է որպես արտադրության դիզայներ Մեյերհոլդի գրոտեսկային ներկայացումներում, ղեկավարել է Վիտեբսկում գտնվող արվեստի ստուդիան, որտեղ սկսել է աշխատել մեկ այլ մեծ նկարիչ՝ Մարկ Շագալը:

3. Էդուարդ Մանե (1832-1883)

Էդուարդ Մանեն իմպրեսիոնիզմի հիմնադիրներից էր։ Նրա ստեղծագործական ուղին, ինչպես վայել է իսկական նկարչի ուղուն, ամենահեշտը չէր՝ նկարները վեճերի ու սկանդալների պատճառ դարձան, 1860-ականներին նա ցուցադրվում էր, այսպես կոչված, «Մերժվածների սրահում»։ Դա այլընտրանքային ցուցահանդես էր արվեստագետների համար, որոնք չեն ընդունվել Փարիզի պաշտոնական սրահ։

Այդպիսին էր «Օլիմպիա» նկարի ճակատագիրը, որը ցնցեց հանրությանը։ Նրանք գրել են, որ կտավի հերոսուհին այնպիսի մարտահրավերով է նայում դիտողին և այնպես է բռնում նրա ձախ ձեռքը, ասես այդ ձեռքում դրամապանակ կա, իսկ հերոսուհուն չի հետաքրքրում, թե ինչ են մտածում իր մասին։ Նկարը համարվում էր չափազանց հարթ, սյուժեն՝ գռեհիկ, իսկ հերոսուհուն համեմատում էին անգամ ... իգական սեռի գորիլայի հետ։ Ո՞վ կմտածեր, որ շատ տարիներ անց այդ նկարը կդառնա աշխարհի ամենաճանաչելիներից մեկը:

«Օլիմպիա»

4. Վինսենթ վան Գոգ (1853-1890)

Աշխարհը ճանաչում է հետիմպրեսիոնիստ Վինսենթ վան Գոգին որպես խելագար և խորապես դժբախտ մարդու, որը միաժամանակ թողել է հարուստ մշակութային ժառանգություն։ Նա ակտիվորեն աշխատել է 10 տարուց մի փոքր ավելի, բայց այս ընթացքում հասցրել է նկարել ավելի քան երկու հազար կտավ։ Դեպրեսիայի դեմ երկարատև պայքարն ընդհատվեց պայծառ ժամանակաշրջաններով, 1880-ականների երկրորդ կեսին Վան Գոգը տեղափոխվեց Փարիզ և այնտեղ գտավ միակ սոցիալական շրջանակը, որն իրեն անհրաժեշտ էր՝ համախոհ արվեստագետների շրջանում:

Հասարակությունը, սակայն, ոգևորված չէր Վան Գոգի նկարներով, նկարները չէին վաճառվում։ Նկարիչն իր կյանքի վերջին տարիներն անցկացրել է Ֆրանսիայի հարավում գտնվող Առլում, որտեղ հույս ուներ ստեղծել արվեստագետների միություն։ Ծրագիրը, ավաղ, մնաց անկատար։ Հոգեկան խանգարումն առաջադիմեց, և մի օր վիճաբանությունից հետո Վան Գոգն ածելիով հարձակվեց ընկերոջ վրա, որը եկել էր այցելության։ Ըստ որոշ վարկածների՝ Վան Գոգի ընկերը՝ նկարիչ Պոլ Գոգենը, նրան տանում է հոգեբուժարան։ Այնտեղ Վան Գոգի կյանքը գնում էր դեպի ավարտ. մեկ տարի անց ինքն իրեն գնդակահարեց։ Հատկանշական է, որ այս ժամանակաշրջանում ստեղծվել են Վան Գոգի թերևս ամենահայտնի գործերը, որոնցից է, օրինակ, «Աստղային գիշեր»-ը։ Բայց իրական համբավ նա ձեռք բերեց մահից հետո՝ 1890-ականների վերջին: 

5. Պոլ Գոգեն (1848-1903)

Էժեն Անրի Պոլ Գոգեն, ֆրանսիացի պոստիմպրեսիոնիստ, քանդակագործ ու խեցեգործ, որի «համարձակ» գույներն ու ակնհայտ կերպով ընդգծված կոնտրաստները զարմացնում և հիացնում են մինչ օրս: Ծնվել է 1848թ. Ֆրանսիայում: Հայրը ֆրանսիացի էր, իսկ մայրը՝ իսպանուհի: 3-7 տարեկան հասակում նա մոր հետ ապրել է Պերուում. հայրը մահացել էր այնտեղ գնալու ճանապարհին: Երիտասարդ տարիքում Գոգենը նավաստի է եղել, այնուհետև՝ բորսային միջնորդ, շատ է ճանապարհորդել տարբեր մայրցամաքներ, երկրներ: Հենց այդ ճանապարհորդություններն էլ մեծ հետք են թողել նրա կայացման, աշխարհընկալման ձևավորման վրա: Վաղ տարիքում ծնողներին կորցնելը, կյանքի դժվարությունները, ֆինանսական անկայությունը, տեղից տեղ փախչելը, նկարչության հետ համեմատաբար ուշ տարիքում առնչվելը, սակայն, նրան չեն խանգարել դառնալ աշխարհի լավագույն նկարիչներից մեկը…

1883 թվականին՝ 35 տարեկան հասակում նա թողնում է աշխատանքը, հեռանում է կնոջից և 5 երեխաներից ու սկսում  է զբաղվել նկարչությամբ…