Ֆրանսիացի վիպասան Ալֆոնս Դոդեն, որը հայտնի էր նաև Պիկոլո գրական կեղծանվամբ, առաջին անգամ հայ ընթերցողին է ներկավացվել դեռ 1976 թվականին: Դոդեի «Նամակներ հողմաղացից» պատմվածքաշարը իր մեջ պարունակում է գրողի տպավորություններն հարազատ Պրովանսից՝ հեղինակի ծննդավայրից: Պրովանսի բնաշխարհը, բարքերը, լեգենդները ներկայացված են մեծ ներշնչանքով:
Մենք հավաքագրել ենք Դոդեի առավել հայտնի մտքերը, որոնք էլ ներկայացնում ենք ստորև.
«Եթե դու սիրված ես, ուրիշ դարդ ու ցավ չունես»:
«Իսկ երբ սիրտդ տխուր է, ուրիշի երջանկությունը ցավեցնում է»:
«Օրերը՝ երկա՜ր, տարիները՝ կարճ»:
«Ամենածիծաղելին այն թերություններն են, որոնք քոնն են»:
«Մարդիկ ծերանում են, բայց չեն մեծանում»:
«Վտանգն է միակ արբեցումը, որը սթափեցնում է»:
«Ատելությունը թույլ մարդկանց զայրույթն է»:
«Սիրելով ամուսնանալ՝ նշանակում է ունենալ ուրախ գիշերներ, բայց տխուր ցերեկներ»:
«Երբ չեմ խոսում, չեմ մտածում»:
«Պատմությունը գրվում է ազգերի կյանքից, իսկ վեպը՝ մարդկանց»:
«Տառապանքը բոլորին հավասարեցնում է. թե՛ երիտասարդներին, թե՛ ծերերին»:
«Երբ Աստված կամենում է տաղանդավոր պոետ արարել, ընտրում է երկու-երեք հոգու ու նրանց անտանելի տառապանքներով է լծում»:
Կարդացեք նաև՝
