Մենք ապրում ենք մի աշխարհում, որտեղ տառաճանաչությունն ու գրագիտությունը համարվում են սովորական և պարտադիր ունակություններ: Իսկ ի՞նչ ասեն նրանք, ովքեր իսկապես ուզում են, բայց պարզապես չեն կարողանում ճիշտ գրել: Մի անհանգստացեք, դուք միայնակ չեք, շատ տաղանդավոր և հանճարեղ մարդիկ ուղղագրական սխալներ են թույլ տվել և դա ոչ մի կերպ չի ազդել նրանց ճակատագրի վրա:

Ձեզ ենք ներկայացնում հեղինակների, ովքեր, այս կամ այն ​​պատճառով, լիովին չեն տիրապետել ուղղագրության և կետադրության կանոններին։

Ալեքսանդր Պուշկին

Շատ է ասվել, որ ներկայիս ռուսերեն լեզվի ուղղագրական կանոները բավականին ուշ են ձևավորվել, և որ 19-րդ դարի բանաստեղծների և գրողների նկատմամբ պահանջներ չեն կարող լինել: Բայց, այնուամենայնիվ, որոշ կանոններ գոյություն ունեին, և կային մարդիկ, ովքեր հաճախ էին խախտում դրանք:

Այսպիսով, Պուշկինը՝ մեծագույն ռուս պոետը, բավականին անփույթ ու ազատ էր վերջաբանների ընտրության հարցում: Պուշկինը կարող էր հեշտությամբ գրել «селы» և «бревны», «села» и «бревна»-ի փոխարեն. ինչպես նաև «серебряной», «серебряный»-ի փոխարեն: Լեզվաբան և գրականագետ Գրիգորի Վինոկուրը դա բացատրում է նրանով, որ բանաստեղծի լեզվական գիտակցությունը սերտորեն կապված էր ժողովրդական բարբառների հետ: Այնուամենայնիվ, սխալը սխալ է, ինչպես էլ այն կոչենք։

Հանս Քրիստիան Անդերսեն

Անդերսենը  հակասական անձնավորություն էր: Հայտնի հեքիաթասացը չէր սիրում փոքրիկների համար գրած իր  գործերը և հպարտանում էր միայն պիեսներով և վեպերով: Նա շատ բան է արել մանկական գրականության համար, բայց ինքը չի սիրել երեխաներին և փորձել է հեռու մնալ նրանցից: Անդերսենը հիանալի գրող էր, բայց մինչ կյանքի վերջը սխալներով էր գրում. Նա ունեցել է դիսլեքսիա (սովորելու դժվարություն, որը բնութագրվում է կարդալու դժվարությամբ՝ չնայած նրան, որ ինտելեկտի մակարդակը բարձր է), թե  վատ կրթություն, այսօր դժվար է ասել: Այնուամենայնիվ, մենք հաստատ գիտենք, որ գրողը մեծ գումարներ է ծախսել իր տեքստերը խմբագրելու և սրբագրելու վրա:

Լյուիս Քերոլ

Ջեյն Օսթին

 Ջեյն Օսթինը նույնպես բավականաչափ գրագետ չէր: «Հպարտություն և նախապաշարմունք»-ի հեղինակը չէր կարողանում աշխատել առանց սրբագրիչների մշտական ​​օգնության, որոնք, բարեբախտաբար, միշտ հասանելի էին:

Վլադիմիր Մայակովսկի

Իր հուշերում հեղինակը գրում է. «Напечатал „Флейту позвоночника“ и „Облако“. Облако вышло перистое. Цензура в него дула. Страниц шесть сплошных точек. С тех пор у меня ненависть к точкам. К запятым тоже».

Գրականագետները վստահ են, որ Մայակովսկին դիսլեքսիա ուներ, և նա չէր կարողանում հասկանալ, թե որտեղ պետք է դրվեն կետադրական նշանները։ 1916-ից հետո բանաստեղծի գործերը կետադրում էր Օսիպ Բրիկը, իսկ մինչև Բրկին հանդիպելը,  բանաստեղծին օգնում էին ընկերները։

Չնայած դժվարություններին, որոնք նա ստիպված էր հաղթահարել, Մայակովսկին, ինչպես ոչ ոք, զգում էր տեքստի ռիթմը: Թերևս բանաստեղծի՝ կետադրությունը յուրացնելու անկարողության շնորհիվ ծնվեց նրա հայտնի բանաստեղծական «սանդուղքը»:

Ագաթա Քրիստի

Ագաթա Քրիստին, ուներ նույն  առանձնահատկությունը, ինչ Մայակովսկին։ Դետեկտիվների թագուհին հրաշալի պատմություններ էր հորինում, բայց չէր կարողանում դրանք գրագետ գրի առնել։ Բայց դա բոլորովին չի խանգարել գրողին։ Հանրաճանաչության տեսանկյունից նրա գրքերը համեմատվում են Շեքսպիրի պիեսների հետ։

Էռնեստ Հեմինգուեյ

Ի տարբերություն Ագաթա Քրիստիի, Հեմինգուեյը դիսլեքսիկ չէր, նա պարզապես կարծում էր, որ իր ձեռագրերի սրբագրումը խմբագիրների և սրբագրիչների աշխատանքն է, իսկ ինքը ստեղծագործող է, ով կարող էր իրեն թույլ տալ գրել` moveing տարօրինակ բառը moving (շարժում) բառի փոխարեն։