Երբ ես 18 տարեկան էի… ես ինձ ավելի հասուն էի զգում, քան 19 տարեկանում:
Իսկ հիմա կամ ես եմ փոխվել, կամ աշխարհը․․․ գրեթե վստահ եմ, որ փոխվել է աշխարհը, քանի որ ինձ փոխելն անհույս գործ է:
Ես արդեն այն տարիքում եմ, երբ մարդիկ․․․ զարմանում են քիչ, ափսոսում են շատ, հուզվում են չնչին բաներից:
Թեպետ գիտեք․․․ տարիքի թիկունքում թաքնվելն անշնորհակալ զբաղմունք է:
Իմ միջի երիտասարդը․․․ խանգարում է իմ ներսի հասուն տղամարդուն: Բայց երկուսով միասին սիրում են իմ ներսի երեխային:
Սերը, սերն է մեզ առաջ տանում․․․ մինչդեռ հաճախ անհրաժեշտ է, որ մենք դառնանք սիրո բեռնակիրը:
Գրականությունն ու ժամանակակից աշխարհը իրար․․․ չեն լսում ու չեն ուզում իրար նկատել: Յուրաքանչյուրը ցանկանում է լինել առավելագույնս ինքնուրույն, և արդյունքում երկուսն էլ մեծապես տուժում են:
Բլոգը տարածք է, որտեղ․․․ դու կարող ես լինել նրանց հետ, ովքեր հոգեհարազատ են:
Գրողների կյանքը մարդկանց հետաքրքրում է․․․ քանի որ գրողը նույնպես մարդ է, իսկ մարդկանց կյանքը միշտ հուզելու է մարդուն:
Իմ միջի գրողը․․․ չի սիրում, երբ իրեն ասում են գրող: Դա ոչ կոչում է, ոչ մասնագիտություն: Դա գաղտնիք է:
Իմ կյանքում եղել են փորձություններ․․․ որոնցից ես դասեր չեմ քաղել: Ես գուցե վատ աշակերտ եմ, բայց ես հաղթել եմ փորձություններին, իսկ հաղթողին չեն դատում:
Բայց եղել են պարգև-պահեր․․․ որոնք վաստակելու գինը միայն ինձ է հայտնի: Ամեն ձեռքբերումի համար շատ թանկ եմ վճարել: Շատ:
Եթե մարդ չսովորի ամեն րոպեն պարգևի պես ընկալելու արվեստը․․․ ապա արվեստը չի դադարի արվեստ լինել, բայց մարդը կկորցնի կարևոր մի բան:
Իսկ ինքնախարազանումները, հետո սեփական անձը խղճալու փուլերը գալիս են․․․ նրանց այցի, ովքեր ուրիշ ապաստան չունեն:
Ամենաշատը չեմ սիրում․․․ ցինիզմն ու գռեհկությունը:
Թեպետ հարաբերական է ամեն բան, բացի․․․ այն ամենից, ինչն ինքդ հարաբերական չես համարի:
Իմ միջի լավատեսը․․․ միշտ պարտվում է իմ ներսի իրատեսին:
Երևանը մի քաղաք է, որը․․․ ինձ կեղեքում է, բայց առանց որի ես ապրել չեմ կարող:
Իսկ ես հավերժ․․․ բառից սարսափում եմ, դրա մեջ չարագույժ երանգ կա:
Իմ միջի երևանցին․․․ երբեք չի լինելու ավելի լիարժեք, քան իմ ներսի գյուղացին է:
Ու ես այդպես էլ չսովորեցի․․․ ավտոմեքենա վարել և կիթառ նվագել:
Թեպետ երբեք պետք չէ ասել երբեք․․․ բացառությամբ այն դեպքերի, երբ ուզում ես ասել «երբեք»:
Ամեն մեկս այս աշխարհ գալիս է իր առաքելությամբ․․․ ամեն մեկս այս աշխարհից գնալու ենք առաքելությունը չիրագործած:
Կամ էլ իրականում մենք հնարում ենք․․․ նպատակներ ու իմաստներ, որովհետև ամայությունն ինչ-որ բանով լցնել է պետք:
Աշխարհում ամեն բան այնքան կատարյալ է․․․ երբ կորցնում ես իրականությունն ընկալելու ունակությունը:
Թեպետ․․․ կատարելության մեջ միշտ էլ կա արհեստածին երանգը:
Իմ միջի համամարդկայինը․․․ չգիտի, որ ինքը համամարդկային է:
Երբ մարդ շատ է մտածում, սկսում է․․․ հիմարություններ ասել:
Իսկ երբ մարդ շատ է զգացմունքներին տրվում․․․ դառնում է անտանելի:
Իմ միջի անդուլ մտածողը․․․ երազում է երկարատև արձակուրդի մասին:
Ժամանակն այնքան արագ է հոսում, որ երբեմն․․․ թվում է, թե նա որոշել է քեզնից վրեժ լուծել:
Բայցևայնպես․․․ արդյունքում ինքդ ես վրեժ լուծում ժամանակից` մոռանալով նրա գոյությունը:
Բոլոր ճամփաներն ինձ տանում են․․․ տուն:
Իմ միջի փնտրողը․․․ միշտ գիտի, թե ինչու է փնտրում, այդ պատճառով էլ գրեթե միշտ գտնում է:
Մերօրյա Հայաստանում․․․ օրացույցներն ապրողներին ոչինչ չեն խոստանում:
Իսկ աշխարհը վազում է․․․ դեպի ինքնաժխտում:
Ես էլ այդ ամենի մեջ փորձում եմ․․․ մնալ ընդդիմացողի մարզավիճակում:
Իմ միջի նեղանձնականը․․․ միշտ ուրիշների անուն-ազգանունն է կրել:
Երբ ասում են՝ կյանք է, ամեն բան էլ կպատահի․․․ միշտ նկատի են ունենում, որ կպատահի որևէ վատ բան:
Կորուստները մեզ սովորցնում են․․․ լրջանալ:
Բայց․․․ սթափությունը չի ազատում նոր կորուստներից:
Իմ միջի թախծողը․․․ չի սիրում, երբ իրեն կողմնակի աչք է նայում:
Ամենաշատը չեմ սիրում, երբ ինձ հարցնում են․․․ «Վաղն ի՞նչ ես անելու»: Ես երբեք չգիտեմ, թե վաղն ինչ եմ անելու:
Ես մի մարդ եմ, որը․․․ գիտի, թե ինչ է ուզում այս կյանքից և ինչը պետք չէ ուզել:
Ու լռում եմ միշտ այն բաների մասին․․․ որոնք լռության մեջ ավելի կենսական են, քան ձայների:
Իմ միջի լուռը․․․ սիրում է իմ միջի ունկնդրին:
Ես Հովիկ Չարխչյանն եմ, ես․․․ ես դեռ ապրում ու սիրում եմ:
կարդացեք նաև՝
