«Ծուղակ ծնողների համար» 1961թ. և «Ծուղակ ծնողների համար» 1998թ.
Ամերիկյան ֆիլմերի վրա մեծացած միլենիալների ամենասիրելի մանկական ֆիլմերից մեկը՝ Նենսի Մայերսի «Ծուղակ ծնողների համար» ընտանեկան կատակերգությունն է, որտեղ դեռևս անմեղ և անպիղծ Լինդսեյ Լոհանը մարմնավորում է միանգամից երկու կերպարի՝ չարաճճի Հոլի Փարքերին և նրբագեղ Էննի Ջեյմսին. երկվորյակ քույրերի ծնողները վաղուց ամուսնալուծվել են և ապրում են տարբեր երկրներում: Սակայն Հոլին և Էննին պատահաբար հայտնվում են նույն ամառային ճամբարում և հայտնաբերում, որ հարազատ քույրեր են: Աղջիկները որոշում են փոխվել տեղերով, որպեսզի նրանցից մեկը ծանոթանա հոր, իսկ մյուսը՝ մոր հետ: Նույն պատմությունը պատկերված է 1961 թվականի տարբերակում, որտեղ աղջիկներ Սյուզան Էվերսին և Շերոն ՄաքՔենդրիկին մարմնավորում է բրիտանուհի Հեյլի Միլզը: Իրականում, բնօրինակի հեղինակը գերմանացի Էրիխ Կեստներն է, իսկ ստեղծագործությունը կոչվում է ”Das doppelte Lottchen” և տպագրվել է 1949 թվականին:
«Վիլի Վոնկան և շոկոլադի գործարանը» 1971թ. և «Չարլին և շոկոլադի գործարանը» 2005թ.
Ռոալդ Դալի հայտնի վիպակը այնքան շատ տեղ է տալիս վիզուալ կատարողական լուծումների համար, որ էկրանավորվել է մի քանի անգամ և շուտով կէկրանավորվի կրկին: Էքսցենտրիկ հրուշակագործի խելահեղ գործարանը, մոգական աշխատակիցները և գունեղ սարքավորումները տեղափոխում են երեխաներին երազանքների աշխարհ: Ուսուցողական ենթատեքստով պատմությունը «պատժում է» անկարգ և ագահ երեխաներին՝ դարձնելով զուսպ և համեստ. Չարլիին իրավիճակի հաղթող և Վիլի Վոնկայի ինքնատիպ կայսրության ժառանգ-հետևորդ: Երկու ֆիլմերում էլ հերոսների արտաքինը, կոստյումների էլեմենետները, երկորդական կերպարների մատուծումը տարբերվում է իրարից՝ մանավանդ հաշվի առնելով այն փաստը, որ Ջին Ուայլդերի տարբերակը ստեղծվել է համակարգչային գրաֆիկայի կատարելագործման ժամանակաշրջանից շատ առաջ:
«Վանդակ խենթերի համար» 1978թ. և «Վանդակ թռչնակների համար» 1996թ.
Նույնասեռականների որդին ամուսնանում է. հարսնացուն ավելի կոնսերվատիվ ընտանիքից է: Աղջկա ծնողների հետ երկու հայրիկների բարեհաջող ծանոթության և հնարավոր սկանդալից խուսափելու համար, ամուսիններից մեկը կերպարանափոխվում է… մայրիկի: Երկու տարբերակների՝ ֆրանկո-իտալականի և ամերիկյան րիմեյքի՝ ռեժիսորները իրենց գործի իսկական վարպետներն են. Էդուար Մոլինարոն և Մայք Նիքոլսը պարգևում են մեզ ժանրի լավագույն կանոններով ստեղծված խելահեղ կամեռային կատակերգություններ, որոնց արդիականությունը չի կարել մինչ այսօր:
«Կիզիչ արևի տակ» 1960թ. և «Տաղանդավոր պարոն Ռիփլին» 1999թ.
Պատրիցիա Հայսմիթի հոգեբանական թրիլերը դարձել է առնվազն երկու հրաշալի էկրանավորման սկզբնաղբյուր: Ալեն Դելոնի մասնակցությամբ ֆրանկո-իտալական առաջին տարբերակը ռեժիսոր Ռենե Կլեմանի ֆիլմագրության լավագույն նմուշներից է, ինչպես նաև էքսրա-նրբագեղ և ոճային ամերիկյան տարբերակը, որը բեմադրել է բրիտանական ռեժիսոր Էնթոնի Մինգելան: Երկու պարագայում էլ գործ ունենք էսթետիկ, լարված, մթնոլորտային և դյուրագրգիռ աշխատանքների հետ, թեև ֆիլմերի հանգուցալուծումները տարբերվում են: Պատմության առաջին կեսը՝ առանց սպանությունների և քրեական վայրիվերումների, բավականաչափ տրամադրող է և ցանկալի:
«Ճամփեզրերին» 2004 թ. և «Ճամփեզրերին» 2009թ.
Այս պարագայում պատմության առաջին տարբերակը ստեղծվել է Միացյալ Նահանգներում՝ հոլիվուդյան դերասանների մասնակցությամբ (Հունգարիայի հետ համատեղ). առաջնեկի սցենարի հեղինակ, ռեժիսոր և ամերիկյան հեղինակային կինոյի վարպետ Ալեքսանդր Փեյնը 5 տարի անց մասնակցել է «ճապոնական» տարբերակին, որը այդքան էլ հայտնի և տարածված չէ: Օրիգինալում երկու ընկեր՝ Ջեքը և Մայլզը, ճամփա են ընկնում կալիֆորնիական գինեգործարանների համտեսի. Ջեքին մի շաբաթից սպասում է հայկական հարսանիք, և մեծ միջոցառումից առաջ լիցքաթափվել չէր խանգարի: Արևաշատ մայրուղիներից և տեղական ալկոհոլից բացի արկածախնդիր տղամարդկանց սպասում են ավելի դրամատիկ դիպվածներ:
