Ձմեռը տաքուկ տանը մնալու եղանակ է: Այնպես որ քիչ թափառեք համացանցում և ավելի շատ կարդացեք լավ գրքեր: Իսկ թե ինչ գրքեր, այս անգամ խորհուրդ կտա Հայաստանի մշակութային հիմնադրամի տնօրեն և մոլի գրքասեր Մանուկ Նիգոյանը:
1. Գաբրիել Գարսիա Մարկես. «Հարյուր տարվա մենություն»
Գաբրիել Գարսիա Մարկեսի այս գլուխգործոցը լատինաամերիկյան և առհասարակ համաշխարհային գրականության լավագույն վեպերից մեկն է։ Վեպի գործողությունները տեղի են ունենում մտացածին Մակոնդո քաղաքում: Մակոնդոյի 100 տարվա կյանքի պատմությունը հեղինակը գրել է մեկուկես տարում՝ 1965-66 թթ. Մեխիկոյում: Վեպի 20 անվերնագիր գլուխները պատմում են Բուենդիա ընտանիքի անդամների բարդ և հետաքրքիր կյանքի մասին՝ միահյուսելով իրականն ու մոգականը, մտացածինն ու հնարածը մեր երևակայության մեջ:
Իսկ թե ինչո՞ւ հենց ձմռանն արժե այս գիրքը կարդալ, Մանուկ Նիգոյանը պատասխանում է. «Որովհետև վեպը կարդալիս սառը ձմեռային օրերից ընթերցողն ակամայից հայտնվում է տոթ և արևոտ Մակոնդոյում, որտեղ տաք ավազն այրում է ոտքերը, իսկ բակում ծառից կապված Բուենդիան հիշեցնում ամառային զով երեկոների մասին»:
Բերնհարդ Շլինկ «Ընթերցողը»
Գերմանացի գրող Բերնհարդ Շլինկի «Ընթերցողը» վեպը 15-ամյա պատանու և 36-ամյա կնոջ սիրո պատմություն է, որն ընդհատվում է այդ կնոջ անսպասելի անհայտացումով: Տարիներ անց պատանին, որն արդեն իրավաբանություն էր ուսանում, կնոջը հանդիպում է դատարանում: Պարզվում է, որ նա հսկիչ է եղել համակենտրոնացման ճամբարում: Գիրքը հայերեն է թարգմանվել 2012 թ., թարգմանիչ՝ Գայանե Գինոյան:
«Վեպը հագեցած է ռոմանտիկ և դրամատիկ նկարագրություններով, սիրային տեսարանների գեղեցիկ պատկերներով, որոնք ավելի կգեղեցկացնեն ձմռանը գոլորշապատ ապակու, ափերում ամուր սեղմած թեյի բաժակի և վառվող տաք վառարանի ջերմ տեսարանը», – ասում է Մանուկը:
Իտալո Կալվինո, «Ծառաբնակ բարոնը»
Գլխավոր հերոսը՝ Կոզիմո Ռոնդոն, հոգնում է ծնողների խստություններից և որոշում է ազատ ապրել: Նա հեռանում է անտառ և սկսում ապրել ծառերի վրա՝ երջանիկ ու բնության հետ ներդաշնակ: «Ձմռանն անհամեմատ ավելի հաճելի է կարդալ պատմություններ մրգագողերի, սաղարթախիտ ու կանաչ անտառում ապրող և վազվզող արկածախնդիր տղայի և ծառի վերին ճյուղերից նշմարվող կանաչ դաշտավայրերի մասին», – պատմում է Մանուկ Նիգոյանը:
Բիրգյուլ Օղուզ, «Հա՛հ»
Թուրք կին գրող Բիրգյուլ Օղուզի «Հա՛հ» վեպ-պատմվածաշարը հոր մահն ու նրա իդեալների կորուստը սգացող երեք քրոջ հոգևոր ճամփորդությունն է։ Վեպ-պատմվածաշարի յուրաքանչյուր պատումն ազդու խորհրդածություն է վշտի թեմայով: Սա մոգական գիրք է կյանքը փոփոխող այն հայտնությունների մասին, որոնք վիճակվում են ամեն մի վշտահար մարդու, թե՛ կյանքը, թե՛ մահը փառաբանող գիրք: Գիրքը թուրքերենից հայերեն են թարգմանել յոթ թարգմանիչ՝ Արփի Աթաբեկյանը, Նարինե Թադևոսյանը, Անի Սարուխանյանը, Արտակ Շաքարյանը, Վարդուհի Բալյանը, Տաթևիկ Սարգսյանը և Սաթենիկ Պետրոսյանը:
«Այս գիրքը ձմռան սառնության պես սարսռեցնող դժբախտության, կրակի այրոցից առաջացած մրմուռի պես տանջող անհանգստության և հոր կարոտի մասին է», – կիսվում է իր տպավորություններով Մանուկը:
Ի դեպ դեկտեմբերի 16֊ին հեղինակն այցելելու է Հայաստան:
Վանո Սիրադեղյան, «Ձեռքդ ետ տար ցավի վրայից»
«Այս ժողովածուն ձմռանն անպայման պետք է կարդալ, որովհետև ժողովածուում տեղ գտած պատմվածքներն այնքան ջերմ են, տաքացնող և լի նուրբ հուզականությամբ, որ կկտրեն ձմեռային ցուրտ իրականությունից», – ասում է Մանուկը:
Հատված համանուն պատմվածքից. «Տաքսին երեք հոգի էր տանում: Վարորդը առաջարկել էր, մենք էլ արագ համաձայնել էինք երկուական ռուբլի ավելի տալով՝ թեթև ճանապարհ ընկնել: Ինձ հետ տարիքով մի կին էր ետևը նստած, և այդ վաղ ճաղատացած, կարճլիկ տղամարդն էր, վարորդի կողքին: Երևանից այնպիսի թափ էինք առել, որ բացառվում էր միանգամից զրույց սկսելը: Կարծես սպասում էինք շունչներս տեղը գա: Արագություն կլանել էր ոչ միայն վարորդին, այլև ուղևորներիս: Աշտարակն անցանք՝ դարձյալ լուռ էինք: Ապարան չհասած… ճաղատս խայթվածի նման շուռ եկավ ու պայթեց՝ «Բա սա օրենք է՞», և չլռեց մինչև Կիրովական»:
Կարդացեք լավ գրականություն:
