Հարավային Կորեայի կինոն վերելք է ապրում:
Պոն Չժուն Հոյի «Մակաբույծ»-ը Կաննի կինոփառատոնում գլխավոր մրցանակն է ստացել, իսկ ավելի ուշ՝ նաև Օսկարի մի քանի մրցանակ: «Սուբտիտրերի բարիերը հաղթահարելուց հետո շատ այլ որակյալ ֆիլմերի հետ կծանոթանաք» – «Ոսկե գլոբուս»-ի իր ելույթում ասել է ֆիլմի ռեժիսորը:
Արդյոք Լի Իսահակ Չունգի «Մինարի»-ն նույն փառքը կունենա, դեռ պարզ չէ, բայց վստահորեն կարելի է ասել, որ կորեական կինոն վերջապես հասել է իր արժանի գնահատմանը, և այժմ ժամանակն է տեսնել նրա լավագույն նվաճումները:
«Սպասուհին» (1960) ռեժիսոր՝ Կիմ Կի Յոն
Ռեժիսոր Կիմ Կի Յոնի դասական կրիմինալ դրաման գերազանցում է իր 2010-ի ռիմեյքին: Ֆիլմը դաշնամուրային երաժշտության կոմպոզիտորի մասին է, որի՝ կնոջն օգնելու նպատակով աղախին վարձելու որոշումը վերածվում է մղձավանջի:
Սեւ ու սպիտակ էրոտիկ թրիլլերը վրեժխնդրությամբ լցված ճակատագրական կնոջ մասին է. նույնիսկ ամենաֆլեգմատիկ հեռուստադիտողն իրեն անհարմար կզգա:
«Օլդբոյ», ռեժիսոր և սցենարիստ՝ Պակ Չան Ուկի
Այս սյուրռեալիստական, նեոնուար ժանրի արյունոտ գլուխգործոցը Կաննի փառատոնում շահել է Գրան պրի:
Ֆիլմի գլխավոր հերոս Օ դե Սուն տասնհինգ տարի անցկացրել է հյուրանոցի սենյակում բանտարկված՝ չիմանալով նույնիսկ, թե ով է բանտապետը:
Հայտվելով ազատության մեջ և նույն խավարի գերին լինելով՝ հերոսը սկսում է իր վրեժը:
«Աղախին» (2016), ռեժիսոր՝ Պակ Չան Ուկի
«Մակաբույծներ», ռեժիսոր՝ Պոն Չժուն Հո
«Մակաբույծները» պատմության մեջ առաջին ֆիլմն է օտար լեզվով, որը լավագույն ֆիլմի համար արժանացել է «Օսկար»-ի: Սեուլի հարուստների և աղքատների մասին «սև» կատակերգության տարրերով այս դրաման ընթանում է ամենաանսպասելի շրջադարձերով: Ֆիլմը անդրադառնում է ագահությանը, հարստությանը, անհավասարությանը և կյանքի մյուս «արատներին»:
«Մինարի» (2021) ռեժիսոր՝ Լի Իսահակ Չունգ
Ռեժիսոր Լի Իսահակ Չունգը հերքում է ներգաղթյալների մասին կլիշեները. նրա երեխաներն ասում են, որ իրենց տատիկից «Կորեայի հոտ է գալիս», իսկ վերջինս, իր հերթին, նրանց անվանում է հիմար ամերիկացիներ:
«Մինարին» նուրբ և հուզիչ պատմություն է այն մասին, թե ինչպես է մեկուսացված ընտանիքը գնում ամերիկյան երազանքի հետևից, և թե ինչպես է այդ երազանքը հրաժարվում նրանցից:
