2012 թվականին դերասան և ռեժիսոր Քսավյե Լեգրանը նկարահանել էր իր դեբյուտային կարճամետրաժ ֆիլմը՝ մի կնոջ մասին, ով իր երկու երեխաների հետ փախչում է չստացված ամուսնության ճիրաններից. 2017-ին նա կրկին վերադարձավ բարդ ամուսնալուծական ընթացքի թեմային։ Այս անգամ ֆիլմը երկարամետրաժ ստացվեց և անվանվեց «Խնամակալություն» /“Jusqu’à la garde”. դեբյուտային լիամետրաժն արժանացավ 4 «Սեզար»–ի, Վենետիկի կինոփառատոնի Արծաթե առյուծի՝ «Լավագույն ռեժիրոսական աշխատանք» անվանակարգում, իսկ իսպանական խոշորագույն Սան–Սեբաստիանում հռչակվեց «Հանդիսատեսի համակրանք. լավագույն եվրոպական ֆիլմ»։ Առանց սփոյլերների և ավելորդ մանրամասների պատմում ենք, թե ինչու այն իսկապես արժե դիտել։
Ֆիլմը սկսվում է լարված տեսարանով՝ աշխատանքային սեղանի շուրջ. ամուսնալուծվում են Միրիամն ու Անտուանը (վերջինիս մարմնավորում է Դենի Մենոշեն, ով քաջ հայտնի է հանդիսատեսին Տարանտինոյի «Անփառունակ սրիկաներ»-ից՝ մյսե Լապադիտի դերով)։ Եվ՛ Միրիամը, և՛ Անտուանը պայքարում են խնամակալության համար։ Սակայն 11 ամյա Ժուլյենը չի ուզում մնալ հոր հետ, իր 18 ամյա քրոջ՝ Ժոզեֆինայի բախտը բերել է՝ նա չափահաս է, ազատ է և անկախ։
Միրիամը մեղադրում է ամուսնուն բռնության մեջ, սակայն փաստեր չունի։ Անտուանը խոսում է հավասարակշռված և կշռադատված, հայտնում է, որ երազում է սեփական տղային ժամանակ առ ժամանակ տեսնելու մասին։ Դատարանը չգիտի, թե ում կարող է վստահել և հայտարարում է երկկողմանի խնամակալություն։ Որդին տեսնելու է իր երկու ծնողին՝ առանձին–առանձին։
Ռեժիսոր Քսավյե Լեգրանը, ով համատեղությամբ նաև ֆիլմի միակ սցենարիստն է, չի սահմանափակվել զուտ կենցաղային, դրամատիկ միջավայրով։ Ընդհակառակը։ «Խնամակալությունը» ավելի շուտ ընտանեկան պատյանով հոգեբանական թրիլեր է, որտեղ հանդիսատեսը քայլում է շիկացած քարե արահետով՝ ավելի ու ավելի գրգռված ու նյարդային սպասումով հետևելով մարտնչող երկու կողմերին։ Միրիամն ու Անտուանը, անշուշտ, իրար միջև ունեն չպարզաբանված հարցեր, ցավոտ խռովություններ ու չբարձրաձայնած խոսքեր, սակայն երկուսն էլ վստահ են, որ ճիշտն են գործում՝ հանուն ընտանեկան բարեկեցության։ Բայց դրա հետ մեկտեղ, նրանք օգտագործում են 11-ամյա տղային անձնական հաշիվները մաքրելու և կամուրջներն այրելու համար։ Դրա հետ մեկտեղ կնոջ և տղամարդու միջև մինիմալի հասցված շփումն ընդգծված սառն է, թերի։ Ամուսինները ավելորդ անգամ չեն էլ նայում իրար, գրեթե չեն մտնում կոնտակտի մեջ. հերթական երկխոսությունը կարող է պայթյունավտանգ լինել։
Լրագրողների հետ շփվելիս՝ Լեգրանն ասել է, որ իր ֆիլմի ստեղծման համար ոգեշնչվել ու ազդվել է երեք տարբեր դասական ֆիլմերից. Կուբրիկի «Փայլատակումից», Դասթին Հոֆմանի ու Մերիլ Սթրիփի մասնակցությամբ «Կրամերն ընդդեմ Կրամերից» և նուարային «Որսորդի գիշերվանից»։ Հավանաբար, կարելի է երեքի շունչն էլ նկատել «Խնամակալության» մեջ, որտեղ պատմությունն ունի երեք խոշոր, հիմնական ակորդ։ Շատ պարզ, ժամանակակից ֆրանսիական դրամաներին հատուկ ձեռագրով Լեգրանը թեթև ու տրամադրող պատկերում է մեզ սովորական տեղական միջավայրը՝ լի առօրեական զանազանություններով։ Օպերատորական աշխատանքը խուսափում է էսթետիկ ու վիզուալ առումով երկշերտ հնարքներից՝ ստատիկ կադրերը խոշոր պլանով հիմնականում ներկայացնում են հերոսների ջղագձված դեմքերը այնպես, որպեսզի հանդիսատեսը մաքսիմալ վարակվի արտաքին գրգռիչներով՝ անհամբեր սպասելով հերոսների ներքին դևերի արթնեցմանն ու ժայթքմանը։
