Ֆրանսիական դրամաներն ու կատակերգությունները վաղուց ապացուցել են. կարևոր չէ միայն այն, թե ինչ են խոսում հերոսները, խիստ հատկանշական է հատկապես, թե ինչպե՛ս են նրանք դա անում, ինչ միջավայրում, քանի անգամ են շուռ տալիս գինով լի գավաթները ճերմակ սփռոցներին, նյարդայնացած մարում կամ վառում ծխախոտը և ժպտացող բերանով խրթխրթացնում թարմ բագետը՝ չամաչելով ուտելու ընթացքում աղմկոտ և դիսկուտիվ զրույց վարելու համար։
Ռեժիսոր և դերասան Գիյոմ Կանեն, որն իսկական ֆրանսիացու պես հավատարիմ է մնում ազգային կինոյի չգրված օրենքներին, թարմ ամառային աղցանի պես իրար վրա է լցնում մի խումբ հերոսների՝ լցոնելով նրանց միավորող պանրային սոուս–խնդրով։
Մաքսը (Ֆրանսուա Կլյուզե), Մարին (Մարիոն Կոտիյար), Վինսենթը (Բենուա Մաժիմել), Լյուդոն (Ժան Դյուժարդեն) և մյուսները ամեն ամառ ընկերներով ու ընտանիքներով հավաքվում են Մաքսի սքանչելի ծովափնյա առանձնատանը՝ Նիցայի կողքին գտնվող Կապ–Ֆերե հրվանկանի շրջակայքում՝ մեկուսացված հանգիստ անցկացնելու համար։ Սակայն մեկնումից հաշված օրեր առաջ Լյուդոն ոչ սթափ վիճակում դուրս է գալիս գիշերային ակումբից և, ինքնուրույն վարելով մոտոցիկլետը, ենթարկվում է ծանր վթարի։ Ընկերները որոշում են հավատարիմ մնալ ամառային ավանդույթին և չչեղարկել նախօրոք որոշված ծրագիրը. թողնելով Լյուդոյին բժիշկները հսկողության տակ՝ մեկնում են ծովափ։
Կանեն վարպետորեն վերարտադրում է ֆրանսիական հայտնի tranche de vie-ն, այսինքն՝ հերոսների էկրանային կյանքի նատուրալիստիկ նկարագրումը, որը թարգմանաբար նշանակում է «կյանքի պատառ»։ Նյարդային ու դյուրագրգիռ Մաքսի և իր ընկերների փոխհարաբերությունները սկսում են կամաց–կամաց ձգվել, հասնելով մաքսիմումի՝ ինչպես մաշված չվանները, ու ցնցվել անտեսանելի փոթորիկից։
«Փոքր թաշկինակները» (օրիգինալ անվանումը՝ «Les petits mouchoirs») ռուսական վարձույթում դարձել են «Փոքր գաղտնիքներ». ֆրանսիական «mettre dans sa poche avec son mouchoir par-dessus» արտահայտությունը նշանակում է պահել որևէ բան գրպանում՝ ծածկելով այն թաշկինակով։ Հագուստի ծալքերում հայտնվում է այն ամենը, ինչի մասին մենք գերադասում ենք չխոսել, գաղտնիք պահել, սակայն օրերից մի օր գալիս է «թաշկինակի պիտանելիության» պահը, և գրպանից թափվում են մինչ այդ թաքնված ինտրիգները, խնդիրներն ու բարդույթները։
Ֆիլմը կատարողականությամբ ու մատուցմամբ թեթև է, անգամ ոմանց համար կարող է լինել մաքսիմալ ժամանցային, սակայն դրա հետ մեկտեղ այն էությամբ բավականին խիտ է, իրար վրա հոծ շարված դոմինոյի քարերի պես, որտեղ մի մասնիկը հրում–գցում է դիմացի կանգնածին։ Ընկերների անդադար զրույցները, բուռն, զգացմունքային քննարկումները, անմիջական մթնոլորտը և Պանդորայի արկղիկի պես վրա–վրա դուրս թռչող անկեղծություններն ու խոստովանությունները կտրուկ փոխում են ջերմ ավանդույթներով ու սովորություններով կարկատած հարաբերությունների ռիթմը։
Պարզությամբ գերող դրաման, որը լի է կատակերգական և մելոդրամատիկ սյուժետային գծերով՝ իդեալական ընտրություն է «խոսակցական» եվրոպական կինոյի սիրահարների համար։ Իսկ դերասանների պրոֆեսիոնալիզմի, փայլուն ընտրված սաունդթրեքերի ու հրապուրիչ լոկացիաների համար կարելի է սրտանց շնորհակալ լինել մսյե Գիյոմ Կանեին։
