Փետրվարի 5-ը հայ նկարիչ Ռուբեն Հովնաթանյանի մահվան տարելիցն է։
Ռուբեն Հովնաթանյանը ծնվել է 1940 թվականի հունվարի 1-ին, Երևանում։
1964 թվականին ավարտել է Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտը։ Ուսանողական տարիներից մասնակցել է հանրապետական և համամիութենական ցուցահանդեսների, ավելի ուշ՝ միջազգային ցուցահանդեսների՝ Ֆրանսիայում, ԱՄՆ-ում, Պորտուգալիայում, Հունաստանում, Ռուսաստանում։ Ստեղծագործությունները պահվում են Հայաստանի ազգային պատկերասրահում, Երևանի Ժամանակակից արվեստի թանգարանում, Հայաստանի և արտերկրի բազմաթիվ մասնավոր հավաքածուներում։
Ազգ օրաթերթ, 1999 թվականի փետրվարի 27-ի համարում Պողոս Հայթայանի այս հոդվածը գրվել է նկարչի՝ 1997-ին Լոս Անջելեսում կազմակերպված ցուցահանդեսի առթիվ։
«Հովնաթանյանը սիրում է մարդուն, բնությունը, շրջապատող առարկաների տրամաբանական ամբողջությունը, իրական պատկերերի անսեթևեթ գեղեցկությունը, շոշափելիության աստիճանի նյութականի պատրանքը և նրանից վերանալու պոետական ուղիները։ Մի խոսքով, այս հզոր նկարչական սերնդի մեջ նկարիչը երբեք չի դավաճանել իրեն, իր հոգին և մարմինը «աղոթել» են մեկ Աստծո, մեկ սկզբունքի, նկարչական մեկ առաքելությանը, չնայած շրջապատը և աշխարհը լեցուն էր նոր ուղղությունների տարաբևեռ հոսանքներով։
Հովնաթանյանը իր ճանապարհը սկսել է շատերի նման պրոֆեսիոնալ կրթություն ստանալով, ապա դարձել է նկարիչների միության անդամ և սկսել ակտիվ մասնակցել ցուցահանդեսների:
Չգիտեմ որքանով է խորհրդանշական, նկարչի առաջին գործերից մեկը, որն ուշադրություն է գրավել 60-ականների վերջին ստեղծված «Պատուհանն» էր, որը սկիզբ էր առնում ներսից, անհատի հոգու խորքից, ցանկություն կար ներաշխարհի և արտաշխարհի կապի նուրբ հանգույց ստեղծել երկրաչափական ձևերի և հատումների և գունաձևային թանձր մակերեսների դինամիկ հարաբերումներով։
Հովնաթանյանը իր էությունը և աշխարհի հետ երկխոսելու «բացությունը» համարձակորեն նետում է արվեստի դաշտ։
Կնոջ աստվածային գեղեցկությունը նկարչության առանցքային թեման է եղել դեռ շատ վաղուց և շարունակական է լինելու բոլոր ժամանակներում։ Հովնաթանյանին այդ թեման հուզում է մաքրության, արթնացումի, ցայգալուսի փոխհարաբերությամբ, կանացի մարմնի նախնական գեղեցկության բոլոր բարեմասնություններով։ Իր մերկ մոդելների մեխ մասը ինտերիերում են՝ հարդարվելիս, հանգստի պահին, իրենք իրենցով հմայված պարմանուհիներ, արվեստանոցում՝ նկարչի առջև։ Առողջ հոգին՝ առողջ մարմնում՝ սա է նկարչի իդեալը։
Հովնաթանյանը բազմաթիվ ցուցահանդեսների է մասնակցել աշխարհի տարբեր երկրներում (Մոսկվա, Լենինգրադ, Լիսաբոն, Փարիզ, Լոս Անջելես…), սակայն այս ցուցահանդեսը, նրա վերջին տարիների ապրումների և դժվարությունների համատեքստում, ունկնդրի առջև ներկայանալու է առավել հասուն դիմագծով, որպես հայ գեղանկարչության ազգային դրսևորումներից մեկը»։
1970-1982 թվականներին Ռուբեն Հովնաթանյանը Հ. Հակոբյանի, Մ. Գյուրջյանի, Գ. Սմբատյանի և այլոց հետ աշխատել է խճանկարային մոնումենտալ կոմպոզիցիաների վրա Ջերմուկում, Ստեփանավանում, Գյումրիում, Սևանում։
Նկարիչը մահացել է 1999 թվականի փետրվարի 5-ին, 59 տարեկան հասակում։
